Kerkgangers van de Laurentius zullen hem nog wel herkennen: Niels van Roon. Van zijn 7e tot zijn 16e was hij een zeer getrouwe misdienaar. Niels is inmiddels 19. Geen misdienaar meer, maar een erg gelovige jonge kerel die met open ogen en oren het leven aan het veroveren is. Geboren en getogen Bosschenaar brengt hij heel wat uurtjes in de Sint-Jan door, maar komt ook in andere kerken, ook die van onze parochie. God speelt een zeer belangrijke rol in het leven van Niels. Hij “ontdekte” God vanaf ongeveer zijn vierde levensjaar. Niels is door omstandigheden wel twaalf keer verhuisd. Misschien is dat ook een reden waarom hij zich in zo veel kerken thuisvoelt. Hij kan er lekker in z’n eentje zitten bidden, maar voelt zich ook bij vieringen goed thuis. Hij was onlangs enkele maanden in Zuid-Afrika, waar hij vrijwilligerswerk deed voor een hulpverlenende organisatie. Zijn geloof werd daar enorm gesterkt door de vaak stampvolle, enthousiaste christelijke kerken. Niels dompelde er zich helemaal in onder.

Niels ervaart God overal om zich heen. Hij praat ook vaak met andere jongeren over het geloof. Hij vindt het fijn als hij gelijkgestemden treft, maar respecteert een andere mening. In zijn vriendenkring zijn ook jonge moslims en ook met hen gaat hij in gesprek. Niels ontdekte dat veel jonge zoekende gelovigen, van welke religie dan ook, uitkomen bij zelfde God. De organisaties eromheen zijn jammer genoeg uit elkaar gegroeid. Niels werkt op een callcenter met overwegend jonge collega’s. Zijn collega’s en vrienden weten van de belangrijke plek die geloof in zijn leven speelt. Zo ook het toneelgezelschap De Kersouwe in Heeswijk-Dinther, waar hij lid van is.

Voor corona bezocht Niels regelmatig de CHILL-bijeenkomsten, waar jongeren elkaar treffen. Gewoon gezellig samen kletsen, elkaar bevragen, bidden, een spelletje spelen. Gerzelligheid troef en dan is er ook plek voor een gebed en een serieus gesprek.

Niels denkt dat hemel en hel niet nodig zijn. God laat zich overal vinden en ieder krijgt van Hem een tweede kans, indien nodig. Hij laat dat aan God over. Hij denkt dat jongeren best bereid zijn om over geloofszaken te spreken en de handen uit de mouwen te steken als het om helpen gaat. Nodig ze uit, geef hen de kans om op eigen manier te denken en te bidden!

Nadine is de nieuwe communicatiemedewerker van onze parochie Zij stelt zich graag voor:

"Mijn naam is Nadine van de Sande en ik ben 31 jaar. Ik woon nu nog in Hilvarenbeek, maar ik hoop dat dat snel verandert. Misschien kom ik zelfs wel in Den Bosch of Rosmalen terecht!

Na de middelbare school ging ik logopedie studeren, maar na enkele jaren in dat werkveld besloot ik de overstap te maken naar het schrijverschap. Nu ben ik schrijfcoach, manuscriptredactrice en allroundschrijfster. Hoewel dat mijn droombaan is, voelt het werk soms wat als eenrichtingsverkeer. Daarom hoop ik voor de parochie Maria mijn steentje bij te dragen aan de gemeenschap en binnen de parochie gemeenschapszin te vinden.

Naast schrijven krijg ik energie van mooie muziek, Ierse dans en reizen.

Ik verheug me erop jullie te begroeten.

Hartelijke groet,
Nadine"

Actief

Een bekend en vanwege haar leeftijd opvallend gezicht in de Laurentiuskerk is Maudy van der Heiden. Zij is 24 jaar oud en geboren in Rosmalen, maar studeert nu geneeskunde in Nijmegen en woont daar ook. Ze is 12 jaar lid geweest van het kinderkoor en 17 jaar misdienaar. Dat laatste is ze trouwens nog steeds. Verder assisteert ze haar ouders bij de vele werkzaamheden die zij voor de kerk en parochie verrichten. Ze is actief voor het Jongerenplatform van ons bisdom en lid van de vereniging Katholieke Studenten Nijmegen. Verder houdt ze van voetbal en muziek en speelt saxofoon in een studentenorkest.

Blij geloof

Ze noemt zichzelf gelovig en ziet God als iemand die het beste met jou voorheeft. Ze bidt tot God om Hem te bedanken en om hulp te vragen, maar vindt bidden in haar eentje moeilijk. Daarom zoekt ze naar gemeenschap om samen te bidden en te vieren. Oefenen en vieringen opluisteren met het koor Joy´n Us is iets waar Maudy gelukkig van wordt en energie van krijgt. Ze is blij dat er in onze parochie verschillende manieren zijn van vieren. Ze kan zich voorstellen dat mensen Latijnse gezangen mooi vinden, maar geeft zelf voorkeur aan bijvoorbeeld Taizé-muziek en liederen die opgewekt klinken en makkelijk mee te zingen zijn. Kerken in de Laurentius vindt ze fijn: je kent elkaar en de kringopstelling in dat gebouw zorgt voor veel verbondenheid.

Ze spreekt met regelmaat met leeftijdgenoten over geloven. Anderen kijken enigszins verbaasd als ze merken dat ze praktiserend gelovig is en dan ontstaat vaak een goed gesprek met veel respect wederzijds. Dat was op de middelbare school wel anders. Als je daar vertelde dat je katholiek was, vonden klasgenoten dat raar. Onder studenten is de sfeer veel opener, door leeftijd, maar ook door de relatie tussen het onderwerp van haar studie en levensvragen. Een goede ontwikkeling dus.

Haar bijdrage voor de parochie en de kerk is vooral: je inzetten voor de ander en als geloofsgemeenschap een blij geloof laten zien.

Het geloof van Gerrit Mol

In deze nieuwe reeks willen we steeds een parochiaan van één van onze kerken aan het woord laten. Aan de beurt is Gerrit Mol, ons bekend van zijn stukjes Weet U Nog en De Kerk verandert voor onze nieuwsbrief.

Wie bent u?

Ik ben Gerrit Mol, geboren in Etten-Leur en sinds 1977 woonachtig in Rosmalen. Ik ben getrouwd met Diny, we hebben drie kinderen en acht kleinkinderen. Ik heb altijd in Hintham in het basisonderwijs gewerkt en daarnaast deed ik veel vrijwilligerswerk. Ik had een drukke baan, maar daardoor deed ik ook veel contacten op en zo raak je betrokken bij de gemeenschap.

Naar welke kerk gaat u?

We waren aanvankelijk actief in de Annakerk in Hintham, omdat de school waar ik werkte zo betrokken was bij de parochie. De opvolger van Jan de Nijs kwamen uit de behoudende hoek en diaken Jan Renders kenden we al, net als pastor Jan van Berkom. Zij gingen voor in de Laurentiuskerk. Dat was echt een gouden duo voor ons. Ze stonden in de kerk, zoals het ons aanstond. Open, voor de mensen. Iedereen was welkom, er werden geen eisen gesteld.

Ik vind dat er allerlei manieren van denken mogelijk zijn, vanuit een gelovige houding. Jezus en God waren ook niet van wetten, maar de huidige kerk is daar veel te veel mee bezig.

We komen nog steeds graag in de Laurentiuskerk. De Lambertuskerk is natuurlijk vanuit cultureel oogpunt heel mooi, maar het blijft een ruggenkerk. Bij de Laurentius kun je elkaar in de ogen kijken. Daar hoor je meer bij elkaar. Anderen denken daar weer anders over. Die zien de Laurentius als een schuur. En dat mag ook. Wij vinden dat er geweldige vieringen zijn. En geloven moet je beleven en doen met de mensen om je heen.

Wanneer gaat u naar de kerk?

Elke zondag in principe. Dat heeft vooral te maken met het samenzijn, maar ook de trouw naar ons vader en ons moeder. Zij hebben het ons geleerd. Iedereen zit met eigen vragen, wensen en problemen, dus dat stuk bezinning vind ik fijn. Ik vind er ook rust en word daarnaast aan het denken gezet door de woorden die gesproken worden.

Heeft u bijzondere band met iemand of is er een bijzondere gebeurtenis geweest?

We kregen het geloof van huis uit mee. Ook mijn broers en zussen. Door het werk in het onderwijs, werd ik een fervent voorstander van katholiek onderwijs. Dat vind ik nog steeds. We hadden in die tijd veel gesprekken over het geloof met collega’s. Daarnaast blijf ik studeren over de zin en onzin van het leven. Ik zit mijn leven lang al bij gespreksgroepen, soms dankzij, maar soms ook ondanks de kerk. Nu ben ik nog lid van een Bijbelgroep. Daar zitten protestanten en katholieken bij elkaar. Machtig interessant is dat.

Met Jan Renders hebben we een goede band. Hij is een heel gelovige mens, heel open, dienstbaar en hij kan goed luisteren, maar ook troosten met slechts een paar woorden.
Wij hebben hem alvast gereserveerd voor onze begrafenissen. Hij maakt er één geheel van voor gelovigen en ongelovigen. En voor alles is aandacht. Als je wil, kun je meebidden en zo niet, dan niet. Hij sluit niemand uit. Als je kijkt naar die vieringen in de Brabanthallen met Pax Christi. Daar waren kinderen van twee of drie jaar die mee ter communie gingen. Daar werd geen punt van gemaakt, zo was die tijd toen.

Wanneer heeft het geloof u geholpen?
Heel vaak. Toen ik ging trouwen, toen de kinderen geboren werden, maar zeker ook als het zwaar is. Als je zo oud bent zoals wij, zie je veel ziekte en overlijden om je heen. Zo’n vijf jaar terug, heb ik zelf ook kanker gehad. Toen ik voor de operatie afscheid nam van Diny, voelde ik zo sterk de band die mensen hebben. Dat is God, dacht ik, God werkt door mensen.

Vooral als het leven zwaar is, als het moeilijk is, dan heb je soms geen woorden, maar moet je elkaar gewoon vastpakken. Ik denk dat dat God is. De handen van Christus, dat zijn wij. Dat is het fijne aan de kerk, ook in Rosmalen, dat iedereen zich geweldig inzet voor mensen met problemen.

Hoe gaat uw omgeving om met het geloof?

Iedereen weet dat Gerrit en Diny elke week naar de kerk gaan. Dat is belangrijk voor ons, ook de activiteiten waarin we aan mee hebben gedaan, zoals de Kerstwandeling. Het werk wat Dinie en ik hebben gedaan voor de Wereldwinkel was ook geïnspireerd door missiewerk.

Onze oudste heeft als enige nog een feeling met de kerk. De andere twee waarderen het, maar gaan zelf niet. De kleinkinderen gaan eigenlijk helemaal niet meer. Wel zijn ze open en stellen ze vragen. Hoe zich dat ontwikkelt in de toekomst, weet ik niet. Je hoopt als opa en oma de waarde van het geloof mee te geven. Toch zijn al onze kinderen ontzettend sociaal, ook hun partners. Ze zetten zich altijd voor alles in. Voor mij is dat ook deel van het geloof.

Wat is voor u het mooiste van de Rooms Katholieke kerk?

De saamhorigheid, de vieringen in de Laurentius vooral. Maar ook de grote happenings zoals samen naar Lourdes gaan. Dat is zo machtig, als mensen zo massaal met het geloof bezig zijn. Het geloof dat je dan ziet, het vertrouwen, de hulp van mensen. Het is vooral emotie, maar dat mag ook. Jarenlang was er ook een openluchtviering op Mariaoord. Dan ging iedereen naar buiten voor de Eucharistieviering met koor. Dat zijn echt hoogtepunten.

Maar ook een mooie uitvaart is bijzonder. Wat kun je dan meer doen dan samen janken en bidden?

Leest u de bijbel?

Elke dag lees ik een stukje. Ik lees ook veel óver de bijbel, dus dan moet ik ook weten wat erin staat. Het mooie is: je komt de verhalen in alle culturen tegen. Dat zegt natuurlijk ook iets. Er zijn ook heel veel overeenkomsten met de huidige tijd. Als je zo’n Trump ziet, wat een duivel was dat met zijn wandaden. Dat kan zo uit de bijbel komen.

De Bergrede vind ik prachtig. Zag de wereld er maar zo uit. Maar ja, we kunnen misschien niets aan de rottigheid in Columbia doen, maar wel aan die hier in de straat. Die inspiratie vind ik in de Bijbel.

Als ik geen geloof zou hebben, dan….

Ik leg het geloof graag uit als hoop en vertrouwen en ik denk dat sommige mensen in de verleiding komen om er in zware situaties een eind aan te maken, als ze geen geloof hebben. Dat is cru gezegd, maar er is zo veel ellende. Toch kun je er vanuit het geloof iets aan doen. Hoop en vertrouwen. Dat is toch hetzelfde als geloven, joh?

Iedere week lees ik, sinds ik kerkganger ben van de Lucaskerk in Den Bosch, de nieuwsbrief van de parochie H. Maria. Nu dacht ik maar eens in de spreekwoordelijke pen te moeten klimmen en mezelf maar eens voorstellen.

Mijn naam is Johan de Nobel, 51 jaar oud, getrouwd met Nathalie en vader van twee dochters. De oudste is Anne, ze is 23 en sinds enkele maanden uit huis. De jongste is Lotte, zij is 21 en nog thuiswonend. Al mijn hele leven ga ik naar de kerk. Voorheen de Luciakerk in Ravenstein. Ik ben hier misdienaar geweest, acoliet, heb in een kinderkoor gezongen, in een jongeren koor en later in een middenkoor. Later ben ik koster geworden.

Om een lang verhaal kort te vertellen miste ik de diepgang meer en meer. Ik had het gevoel als eenling naar de kerk te gaan, gebedjes op te dreunen en als eenling weer te vertrekken. Daarop ben ik op zoek gegaan. Eerst buiten de katholieke kerk maar ook daar kon ik het niet vinden. Ik werd gewezen op de charismatische vernieuwing en via via bij de Lucaskerk terecht gekomen. Hier vond ik waar ik naar op zoek was en na meerdere keren op zondag de viering te hebben bijgewoond heb ik me als parochiaan ingeschreven en heb ik het kosteren weer opgepakt. In de tijd dat ik zoekende was heb ik overigens ook een online Alpha cursus gevolgd. Ook hier heb ik veel aan gehad.

Een van mijn grootste hobby’s is motorrijden. Ook dit heb ik kunnen combineren met het geloof. Ik ben namelijk actief lid van Bikers For Christ. Wij zijn actief binnen de mc wereld (motorclubs) om daar over het geloof te vertellen, met en voor mensen te bidden, etc. Onze missie is het licht van Jezus te laten schijnen. Ben je motorrijder en ben je geïnteresseerd? Neem gerust contact op met onze club. Dat kan via onze website: https://www.bfcwest-coast.nl/

Je mag ook contact met mij opnemen vanzelfsprekend. Dat kan via het e-mailadres j.denobel@ccv.eu

Hopelijk zien of spreken we elkaar snel. Ik ben in elk geval erg blij met zulke fijne medegelovige om me heen en met zulks een prettige parochie!

Groetjes,

Johan de Nobel

Wie bent u?
Ik ben Jolanda de Wit, 56 jaar, een echte Empelse. Ook mijn ouders komen hier vandaan. Ik ben getrouwd, heb een zoon en een dochter en naast mijn werk, help ik mee met de doopvoorbereiding.

Naar welke kerk gaat u?
Naar de Landelinuskerk.

Wanneer gaat u naar de kerk?
Mijn ouders zijn heel gelovig. Zij gingen vroeger, en mijn vader nu nog, elke zondag naar de kerk. Tot ons zestiende moesten wij ook mee, of we nu op stap waren geweest of niet. Maar het was geen straf hoor. Toen ik een jaar of achttien was organiseerden we met een groepje ook de jongerenvieringen. Daarna ben ik er even tussenuit geweest tot de kinderen de kleuterleeftijd hadden, om vervolgens de kindernevendiensten te doen. Dan werden kinderen tijdens de viering op zondag meegenomen om te knutselen en op een kinderlijke manier met het thema van die zondag om te gaan. Rond de tijd dat mijn kinderen hun Eerste Communie mochten doen, vroegen ze bij mij de doopvoorbereiding en dat heb ik acht jaar lang gedaan. Ik moet zeggen dat ik niet meer wekelijks naar de kerk ga. Soms heb ik het nodig en soms ook niet.

Heeft u een bijzondere band met iemand of is er een bijzondere gebeurtenis geweest?
Pastor Piet de Jong is echt een inspirerende, lieve en aardige man. Toen hij hier kwam, werd net mijn moeder ziek. Hij is haar echt tot steun geweest. Na het overlijden van mijn moeder, bleef hij ook op woensdagochtend een kop koffie drinken met mijn vader. Mijn zussen en ik waren er dan ook altijd. Zodoende rolden we eigenlijk weer het vrijwilligerswerk van de kerk in. Mijn oudste zus is lector en ik heb ook weer de doopvoorbereidingen opgepakt. Piet mag van ons wel echt een grote pluim hebben. Hij heeft de hele parochie doen opleven.

Wanneer heeft het geloof u geholpen?
Vooral toen mijn moeder ziek was. En ook als het even niet lekker gaat, heb ik echt steun aan het opsteken van een kaarsje in de kerk. Ik heb veel met Maria. Het aansteken van een kaarsje geeft me toch een stukje rust. Alsof ik het niet alleen hoef te doen.

Hoe gaat uw omgeving om met het geloof?
Eerlijk gezegd weet niet iedereen dat ik zo betrokken ben bij de kerk. Mensen die zelf niet geloven, begrijpen dat niet altijd. Zij kijken alleen naar de schandalen. Die hebben het imago van de kerk natuurlijk heel erg beschadigd. Zelf heb ik soms ook wel vragen over bijvoorbeeld het nut van het celibaat en de manier waarop er tegen homoseksuelen wordt aangekeken. Mijn kinderen gaan bijvoorbeeld niet naar de kerk, maar ze hebben wel rituelen overgenomen. Ze steken in de kerk vaak wel een kaarsje op, of branden er één thuis.

Wat is voor u het mooiste van de Rooms Katholieke kerk?
Eigenlijk is het mooiste wat ik zie bij mijn vader en schoonvader: dat onvoorwaardelijke geloof. Dat is er bijna niet meer. Wat ik zelf het fijnste vind, is de verbondenheid met mensen in onze kerk. Ik vind het fijn als mensen zich hier thuis voelen. Pastor Piet werkt daar ook heel hard aan. Dat spreek me aan en daar staat het geloof voor mij ook voor: er voor elkaar zijn.

Leest u de bijbel?
Nee. Ik hoor het evangelie als ik in de kerk ben, maar zelf lees ik de Bijbel niet.

Als ik geen geloof had dan….
Het geloof  hoort zo bij mijn leven, dat ik me een leven zonder geloof niet kan voorstellen. Net voordat Piet vroeg of ik weer bij de doopvoorbereiding wilde helpen, werd ik ook benaderd door De Zonnebloem. Ik twijfelde echt, maar toch koos ik voor de kerk want ik voel me betrokken bij de parochie. Het voelt goed om mijn steentje bij te dragen en het is een warme, prettige omgeving waar iedereen kan zijn wie hij of zij is, dat spreekt me aan. En dat is misschien bij het instituut kerk niet voor iedereen zo, maar wel hier in onze Landelinuskerk. Het geloof heeft me mijn hele leven steun gegeven en daar ben ik dankbaar voor.

Het geloof van Bea Verdonk

In deze nieuwe reeks willen we steeds een parochiaan van één van onze kerken aan het woord laten. Na Dinie van de Meulenreek, praten we nu over Bea Verdonk, parochiaan van de Willibrordkerk in Den Bosch.

Wel 25 jaar lang gingen Bea en haar man Joop naar de Sacramentskerk. Daar vervulde ze een actieve rol. Ze hielp mee met de vormselwerkgroep en was jarenlang gastvrouw. Maar daar bleef het niet bij: lector, koster, acoliet en veel samenwerken met de Witte Paters en de witte Zusters (de Missionarissen van Afrika). Totdat de kerk ging sluiten. Bea en Joop volgden, samen met vele anderen, voorganger Ad van Wezel naar de Willibrordkerk.

Wie bent u?

Ik ben Bea Verdonk, getrouwd met Joop. We hebben twee kinderen, een zoon en een dochter, en ook twee kleinkinderen. Een klein clubje, maar het is meer dan genoeg.

Naar welke kerk gaat u?

Nu gaan we naar de Willibrordkerk. De H. Annakerk is vlakbij, aangezien we in Hintham wonen. Toch zijn we als gemeenschap Ad van Wezel achterna gegaan.

Wanneer gaat u naar de kerk?

Als ik kan, ga ik iedere zondag. Woensdag lukt niet altijd. In de Sacramentskerk maakten we op dinsdagmiddag wenskaarten. Die activiteit hebben we gelukkig mee kunnen nemen naar de Willibrord. Al ligt het nu door corona al een hele tijd stil. Die dinsdagmiddagen mis ik wel heel erg.

Heeft u bijzondere band met iemand of is er een bijzondere gebeurtenis geweest?

De overstap naar de Willibrordkerk was heel bijzonder. Het was zo fijn. Wij voelden ons allemaal opgenomen in een warm bad. Dat was zo’n fijn gevoel. Ook hebben we de periode in de Sacramentskerk goed af kunnen sluiten. Ik herinner me nog dat er een rommelmarkt was en ik als nieuwe parochiaan binnenkwam. Toch werd ik er meteen bij betrokken. Dat was heel fijn. Zowel de mensen van de Willibrord als van de Sacramentskerk bellen elkaar of sturen een kaartje. We doen het op alle fronten echt samen. Zo wordt de tuin van de Willibrord  nu gedaan door mensen van de Sacramentskerk. Je doet het gewoon samen. En met elkaar heb je ook een band. Daarom is het zo fijn dat we zo warm ontvangen zijn.

Wanneer heeft het geloof u geholpen?
Het heeft me eigenlijk mijn hele leven wel geholpen. Als er iemand ziek was, bij overlijden, maar ook vooral uit dankbaarheid… Ik vind dat je in je geloof niet alleen om hulp moet vragen, maar ook dankbaar mag zijn als het goed gaat. Juist dan mag je blij zijn in je geloof.

Hoe gaat uw omgeving om met het geloof?

We hebben onze kinderen gelovig opgevoed, daarna maakten ze hun eigen keuze. We hebben niet veel vrienden die zo in het geloof staan, maar dat is geen enkel probleem.

Wat is voor u het mooiste van de Rooms Katholieke kerk?

Dat je nooit alleen staat, omdat je bij een gemeenschap hoort en het samen doet. En wat ik ook hele mooi vond, was naar de mis gaan in het buitenland. Daar sta je dan met wildvreemden, maar je viert het toch samen. Je gelooft en zo ontdek je dat waar je ook vandaan komt, je het geloof overal ter wereld kunt vieren én kunt delen. Dat is voor mij heel belangrijk.

Leest u de bijbel?

Af en toe. Soms wil ik even opzoeken hoe iets ook alweer precies zat. De aanleiding kan dan heel klein zijn, zoals een puzzelwoord.

Als ik geen geloof zou hebben, dan….

Ik zie mezelf als een heel praktisch mens, maar ik zou nooit zonder een vorm van geloof willen zijn.