Antoine de Visser ontving tijdens de viering op 7 juli in de Sint Lambertuskerk de pauselijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice. Antoine, hartelijk gefeliciteerd! Dank voor alles wat je voor de parochie en daarbuiten hebt betekend.

Antoine heeft enorm veel gedaan voor de parochie. Zo was hij lid van parochiebestuur en parochievergadering, voorzitter van de MOV-groep, lector, lid van de Kunstcommissie. Aan zijn SINT Lambertuskerk is hij zeer verknocht. Hij schreef er een prachtig boekje over. Ook in de Sint Jan was hij actief als lid van de ontvangstgroep. Met veel vuur leidde hij vormelingen rond in de kerk.

Een jubileum wordt wel vaker gevierd. Een decennium hier, vijfentwintig jaar daar, maar twee eeuwen is wel andere koek! Het herenkoor viert op 26 mei hun tweehonderdjarig bestaan. Reden genoeg om eens te vragen hoe een koor eeuwenlang stand kan houden als er steeds meer koren zijn die ermee moeten stoppen.

Zaligheid van het zingen

Zingen is van zichzelf al een kunst. Niet alleen om te kunnen, maar ook om van te genieten. Daar weet de voorzitter van het Herenkoor Dick Steenbergen alles van. In zijn jonge jaren wilde hij graag met muziek aan de gang, maar het juiste instrument vond hij maar niet: “Van de gitaar ging ik naar de saxofoon, naar de piano, maar het bleek steeds niets voor mij. Uiteindelijk vond ik mijn muzikale zin in zang,” vertelt hij. Hij is nu voorzitter van het Herenkoor in Rosmalen, maar is ook actief bij een koor in Drenthe, waar hij oorspronkelijk vandaan komt. De gemeenschapszin en het plezier van het gezelschap dat hij vindt in de zang en muziek en het organiseren daarvan, geeft hem veel enthousiasme en energie: daarom is dat pendelen geen zware opgave.

Bijzondere voordrachten

In de recente geschiedenis van het tweehonderdjarig bestaan heeft het Herenkoor geen buitensporig grote optredens gehad, al hoopt Dick wel dat rondom het jubileum een keer samengewerkt kan worden met de andere vier koren in Rosmalen. In Drenthe wordt er een maandelijkse voordracht gegeven waarbij de kerk altijd vol zit. Dat zou voor het Herenkoor ook een keer mooi zijn, zeker op het moment dat er feest gevierd kan worden. Maar ook al is het Herenkoor dan in zekere zin altijd bescheiden geweest, op hun eigen manier geeft het met iedere zanguitvoering en het wekelijks optreden in de mis veel bijval.

Het Herenkoor bestaat voornamelijk uit leden van in de zeventig en tachtig jaar, wat de nodige uitdagingen met zich meebrengt. De leeftijd kan parten spelen doordat leden mentaal of fysiek niet meer fit genoeg zijn om mee te zingen en helaas komen er ook leden te overlijden. Maar in plaats van dat het koor krimpt, zoals je daardoor misschien zou verwachten, heeft het koor vorig jaar maar liefst vier nieuwe leden mogen verwelkomen!

“Ons koor is een heel hechte groep,” verklaart Dick. “We gaan eens per jaar samen een dagje erop uit en we bekommeren ons ook om elkaar. Zo behouden de leden een fijne groep om zich welkom bij te voelen en om nog allerlei moois uit het leven te halen.”

Parochie Maria feliciteert het Herenkoor met hun prachtige jubileum en wenst het nog vele gelukkige zangjaren toe!

In aanwezigheid van God brood breken: communievoorbereiding

Een baby begrijpt niets van het doopsel en herinnert zich dat ook niet. De eerste communie is anders. Dan kan een kind de beginselen van het evangelie begrijpen en staat het daar ook open voor. Die combinatie van geloof, en kinderlijke wijsheid en openheid is precies wat Roeline Labout zo trekt. Daarom verzorgt zij in Empel de communiewerkgroep.

Didactische verbondenheid met het evangelie

Roeline heeft eerder met veel plezier in het onderwijs gewerkt en in het voorbereiden van nieuwe communicanten kan zij nog altijd haar heil vinden. “Kinderen van die leeftijd zijn oud genoeg om de basis van het geloof mee te krijgen. Bovendien zijn ze ook nog onschuldig genoeg om daar eerlijke en onbevangen vragen over te stellen. Die combinatie geeft me energie en maakt me blij,” vertelt Roeline enthousiast. “Vooral omdat ik de kinderen in die setting een gevoel van geborgenheid en verbondenheid mee kan geven. Precies zoals God ons leert.”

Samen zijn, samen doen

Roeline is in 2019 de communievoorbereiding zo’n beetje ingerold. Pastoor Piet was als een familielid voor haar, dus uiteraard wilde ze hem helpen. toen hij haar vroeg om de communiewerkgroep te gaan doen. Dat gevoel van een familie die elkaar helpt vanuit een diepe verbondenheid is wat Roeline nastreeft in de communievoorbereiding. “Technisch gesproken leid ik de groep alleen, maar zo voelt het niet. De pastor en de kinderen en de ouders zijn er ook nog. Je (her)ontdekt samen de pracht van het evangelie. Dus moeten we met zijn allen zorgen voor een plek waar het veilig is om vragen te stellen, jezelf te zijn en waar iedereen welkom is. We zijn samen, we doen het samen: een basis voor saamhorigheid en openheid.”

“God zal er zijn” en het brood breken

Jonge ouders zijn lastig om ‘in de kerk te houden’, merkt Roeline. Zij komen voor de doop en de communie, maar in die tussenperiode raken zij de kerk vaak uit het oog verloren. Daarom probeert Roeline tijdens de communievoorbereiding de boodschap van God: “God zal er altijd voor je zijn’ mee te geven. “Dan hoop ik altijd maar dat die boodschap een houvast kan zijn die zowel ouders als kinderen blijft uitnodigen om naar de kerk te komen.” Daarbij maakt Roeline het Evangelie vooral niet te duister en te moeilijk en praat ze vooral over vriendschap, er zijn voor elkaar en breken en delen. Daarbij gaat het om de vriendschap met Jezus en God.

Uiteindelijk, zo is Roelines visie, hoef je het evangelie niet zwaarder te maken dan het is, omdat de basis ervan zo simpel en (juist daarom!) zo mooi is: “Als de kinderen weten dat God er altijd voor hen zal zijn en ze weten wat het betekent om het brood te breken, dan is mijn taak volbracht. Als ze dát meenemen in het dagelijks leven, mogen ze de rest bijna vergeten,” grapt ze. Wat is die vertaalslag naar het dagelijks leven dan? Ook hier houdt Roeline het simpel: “Je bent onvoorwaardelijk goed zoals je bent, en je wordt een beter mens door met anderen te delen wat je hebt. Je hoort erbij, je bent erbij in het leven. En dan mag je erop vertrouwen dat je er in de kerk er ook bijblijft.

Op 17 maart vierde de Fietstourclub Rosmalen (FTC) haar 40-jarig bestaan. Een mooi moment om bij stil te staan, en voor een plechtige opening van het seizoen. Zo kwamen zij om negen uur bij de Lambertuskerk om hun fietsen te laten zegenen. De leden werden er gemakshalve ook maar bij gezegend door diaken René de Weerd, zelf ook zeer actief fietser.

Verkeersmiddelen zegenen is een oude traditie. Je vraagt God om de mensen die gebruik maken van het vervoermiddel hun reizen veilig en zonder zorg te kunnen volbrengen en door hun voorzichtigheid kunnen instaan voor de veiligheid van anderen.

De FTC heeft een lang en mooi seizoen voor de boeg, met als hoogtepunt in september de tocht door Flanders Fields, de streek waar in de Eerste Wereldoorlog zo zwaar werd gevochten. Mocht u meewillen, kijk dan op hun website: www.ftc-rosmalen.nl. Een heuse IJzerbedevaart!

Geloven doen we allemaal op onze eigen manier. Maar tenzij je naar de kerk gaat, is dat niet altijd zichtbaar. Dat geldt niet voor de etalages in de pastorie en het parochiecentrum. Daar is altijd wel iets moois te bewonderen. Voor de gewone voorbijganger, maar ook voor degene die iets meer over het geloof wil weten. Mariëlle Bosman en Anika van de Lagemaat zorgen er zo voor dat het geloof op een unieke manier uitnodigend is en tegelijkertijd uitgedragen wordt.

Als wereldkerk niet aan plaats gebonden

Om de etalages te bewonderen, loop je langs de pastorie of het parochiecentrum. Maar het uitgangspunt van de tentoonstellingen is niet om er voor de buren en parochianen te zijn die in de buurt wonen. Integendeel zelfs. Zo lichten de dames toe: “We zijn niet alleen de parochie, we zijn onderdeel van een wereldkerk. Wij willen met de etalage laten zien dat ons geloof er over de hele wereld is en er ook voor iedereen is. Ons geloof biedt zoveel meer dan wat een niet-kerkelijk persoon als oppervlakkige rituelen zou kunnen beschouwen. Het is niet alleen op zondag bidden en met Pasen en Kerstmis het leven van Jezus vieren. Het gaat er juist om dat je als christen de boodschap uitdraagt die Jezus ons gaf: naastenliefde, er zijn voor een ander.”

Die wereldse boodschap is er een voor de etalage, omdat iets moois voor het oog, ook nieuwsgierig maakt naar het hoe en waarom iets geëtaleerd staat. Daarom hebben de etalages altijd een toelichtend tekstje. Die gaat bijvoorbeeld in op de symboliek die wordt weergegeven met de voorwerpen in de etalage. Zo kan iets wat alleen voor de sier leek te zijn, een diepere boodschap hebben. Niet alleen betreffende rituelen of liturgie, maar het kan ook een boodschap van God met zich meedragen die je anders misschien niet had opgemerkt.

Heilige resonantie

Er zijn inmiddels veel verschillende heiligen en thema´s in de etalage verschenen. Natuurlijk wordt er rekening gehouden met de liturgie, maar je kan niet afdwingen dat de aankleding mensen ook echt raakt en hen af doet vragen wat er nog meer achter de versiering schuilt. “We hopen dat wat wij doen, ook met anderen resoneert, maar dat is iets wat je los moet laten,” vertelt Mariëlle. “De ene keer doet het weinig, andere keren doet het iets op een manier die je niet had durven hopen.” Zo herinnert zij zich dat er een gesluierde Maria in de etalage stond en een moslima met een hoofddoek en een lang gewaad een selfie maakte met het beeld. Waarschijnlijk zag zij in Maria haar gelijke, omdat ze allebei gesluierd waren.
“Dat vind ik een prachtig voorbeeld van het doel van de etalage. Uiteindelijk hopen wij dat die weerspiegelt dat er iets groters is dan wijzelf. Daar maken wij allemaal deel van uit en daarin mogen we ons gesteund voelen. Dat doet iedereen dan misschien op een andere manier, maar uiteindelijk is het Gods liefde die zich zo laat zien.”
Dat is iets om over na te denken: als God zich overal zichtbaar kan maken, waarom dan niet door een ruit?

Wil je meer weten over de inrichting van de etalage, dan zijn je vragen altijd welkom. Ook verwelkomen Mariëlle en Anika iedereen die zich bij de etalagewerkgroep aan wil sluiten.

De contactgroep H. Mariaparochie van de Heilige Laurentius- en de Sint Lambertuskerk in Rosmalen stelt zich graag aan u voor:

Toos van Andel, 06- 49774836
Gera & Antoon Bouwens, 06- 44227884
Nicole de Bruijn, 06-12369215
Jos van de Ven, 06-46792741
Nicole Weinberg, 06-22154148

pastoor Paul Janssen, 06-21957940
pastoraal werker Johanneke Bosman, 06-43814106

Klankbordgroep

De contactgroep streeft ernaar een aanspreekpunt en klankbord te zijn voor onze parochianen. Of anders gezegd ‘ogen en oren’ te zijn voor onze parochianen naar bestuur en pastoraal team en andersom. Het is een doorgeefluik voor ideeën en houdt zich bezig met de evaluatie en eventueel faciliteren van activiteiten.

Neem contact op

Elke parochiaan, u dus ook, kan met alle vragen en opmerkingen terecht bij alle leden van de contactgroep. Zij nemen de vragen ter hand, denken mee of wijzen u de weg.
Bent u op zoek naar informatie, heeft u vragen, wilt u iets bespreken? Neem gerust contact op.
Zou u zich willen aansluiten bij de contactgroep? U bent van harte welkom. We zijn op zoek naar nieuwe leden.
Stuur een mailtje naar secretariaat@parochiemaria.nl o.v.v. contactgroep of bel met iemand van de contactgroep!

Samengaan geloofsgemeenschappen

Momenteel is een delegatie van de contactgroep betrokken bij gesprekken over het proces van samengaan van beide geloofsgemeenschappen in de Lambertuskerk.

Veertigdagentijd, Vastentijd is de tijd die voorbereidt op Pasen. De kleur paars overheerst in de kerken en de liturgie.

Het verhaal van de Passie van Jezus staat centraal in deze tijd. De Kruisweg is daar een heel bekend voorbeeld van.
In veertien staties, momenten, lopen wij mee met Jezus door Jeruzalem. Deze Veertigdagentijd staat het avondgebed in de Sint Cathrien iedere maandagavond in het teken van mensen die een grote of kleinere rol spelen in het lijdensverhaal van Jezus. Wie waren deze mensen? Wat dachten zij, wat voelden zij?

In de etalage zien wij Veronica en Simon van Cyrene.
Er is een menigte die naar Jezus is komen kijken Veronica komt uit de menigte naar voren om Jezus´ gezicht af te vegen van het zweet en het bloed.
Als Jezus alweer verder is, ziet zij dat er een afbeelding van het gezicht van Jezus op de doek is achtergebleven.
Wat zou zij gedacht hebben toen zij naar voren stapte om iets aardigs te doen voor Jezus?

Simon, die van Cyrene kwam, moest Jezus helpen om het Kruis te dragen. Hij werd uit de menigte geplukt, om iemand te helpen die ter dood veroordeeld was.
Hoe zou hij zich hebben gevoeld?Wat zouden wij in Simon zijn schoenen hebben gedacht of gedaan?

Op vrijdag 22 maart in de Sint Cathrien staan we met ´Jezus wat een verhaal´ net als vorig jaar op een bijzondere manier stil bij het verhaal van Jezus in de. In deze viering spelen de andere mensen uit Zijn verhaal ook een rol. Zo staan we ook stil bij de vraag: Wat zouden wij gedaan hebben, als wij in hun sandalen stonden, toen Jezus door Jeruzalem liep met Zijn Kruis en bij Zijn sterven?

De kerk opgefleurd door de bloemsiergroep van de Laurentius

De kerk moet een uitnodigende plek zijn, maar wordt dat niet zomaar. Een mooi bloemenstuk doet dan wonderen. De dames van de Laurentius bloemenschikgroep zorgen samen al tientallen jaren voor die extra verwelkomende sfeer.

Zo oud als de kerk zelf
Het gebruik om de kerk te versieren met bloemen, blijkt zo oud als de Laurentiuskerk zelf. Dat vertelt een van de twee coördinatrices van de bloemschikclub Annemarie Peters. Toen waren er wat nonnen die dat initiatief op zich namen, en later hebben ze die verantwoordelijkheden verdeeld over de vrijwilligers van de groep die ontstond. Sindsdien worden het altaar en de Mariakapel altijd prachtig aangekleed met mooie bloemstukken.

Vroeger kwam de bloemsiergroep ter sprake bij de communievoorbereiding, waardoor nieuwe leden geïnteresseerd raakten en zich erbij aansloten. Een aantal van hen hadden cursussen gevolgd of les gekregen van een bloemist, maar dat is geen vereiste voor een nieuw lid. “Inmiddels hebben de leden gedurende tientallen jaren een heel eigen creativiteit ontwikkeld. En zo hebben ze het soms zelf ook gewoon geleerd, toen ze bij de groep begonnen.” Een nieuw lid begint vaak door te kijken, en door van anderen te leren.

Een heel hechte club
Momenteel bestaat de groep bloemschiksters uit negen vrouwen. De meeste van hen zijn tachtigplussers en zijn al minstens twintig jaar lid van de groep, soms zelfs nog veel langer. Als je al zo lang samen een groep vormt, gaat het allang niet meer over het bloemschikken alleen. “We verliezen steeds meer leden, omdat ze komen te overlijden of niet fit genoeg meer zijn om te komen. Maar omdat we dus al zo lang samen zijn, zijn we ook echt een vriendengroep geworden: we kennen elkaars reilen en zeilen en bekommeren ons daar ook om. We mogen dan misschien slinken, maar er stapt nooit iemand op omdat ze geen zin of tijd meer heeft. De bloemsiergroep is voor veel van ons ook een sociaal vangnet.”

Eren met bloemen
Annemarie vindt het mooie aan bloemschikken dat je met bloemen ook gebeurtenissen of mensen kan eren. “Zo pakken wij vaak uit met de kerkelijke feesten zoals kerstmis, Pasen en Pinksteren als er oude pastores vertrekken, of worden de nieuwe met mooie bloemstukken in de viering verwelkomd.”
Maar het mooiste voorbeeld is misschien wel dat van Riek Braks. Tot vlak voor haar dood vorig jaar was zij decennialang coördinatrice van de bloemsiergroep. Bij haar uitvaart hadden alle leden van de club haar kist van top tot teen versierd met de mooiste bloemen en groen uit haar eigen tuin.. “We wisten natuurlijk wel wat ze mooi vond: we hadden haar stijl jarenlang gezien. Maar toen we ook van haar dochters hoorden dat zij het er prachtig uit vonden zien, was dat toch een mooi compliment,” herinnert Annemarie zich. “Maar daar ben je dan ook een bloemsiergroep voor. Niet alleen vanwege de bloemen, maar ook omdat je er zo op die manier voor elkaar bent en kan zijn.”

Ik mis je...

We denken altijd aan onze dierbare overledenen, maar Allerzielen is een dag waarop we hen op een bijzondere manier in het licht van onze herinnering zetten. Het is een mooie traditie in Empel om op die dag samen te komen in een herdenkingswake en daarna in een lichtjesprocessie naar ons kerkhof te gaan.

Door de slechte weersomstandigheden hebben we dit jaar van de lichtjesprocessie moeten afzien. In plaats daarvan vond in onze sfeervol aangelichte kerk een indrukwekkend samenzijn plaats. Er werden troostrijke woorden gesproken, Paula zong passende liederen die indruk maakten en trompettisten van Exempel begeleidden de slotzang. Het heeft veel mensen geraakt.
Het was heel troostrijk om elkaar na afloop onder het genot van een kop koffie te ontmoeten en de pijn en het verdriet van verlies te kunnen delen.

Deze bijzondere Allerzielenviering was mede mogelijk door onze fijne samenwerking met het Afscheidshuis Paulien Graves en zeker ook door de vele helpende handen uit onze gemeenschap. Veel dank daarvoor.

In september en oktober kwamen wij in het Parochiecentrum in Rosmalen bijeen voor drie avonden over atheïsme, met als ondertitel uitdaging of bedreiging? Diaken en filosoof René de Weerd verzorgde de inleidingen en leidde het gesprek.

Het waren boeiende avonden, waar zoveel belangstelling voor was, dat we op de tweede avond door gebrek aan ruimte en hoge temperatuur moesten uitwijken naar de Lambertuskerk. De belangstellenden waren afkomstig uit alle geledingen van de parochie Maria en zelfs van (ver) daarbuiten. Elke bijeenkomst was er een inleiding met daarna gelegenheid tot onderling gesprek, die tot geanimeerde uitwisselingen leidden.

De eerste avond werden we meegenomen in de begrippen atheïsme, theïsme en agnosticisme en in ontstaan en geschiedenis van atheïsme. Hoewel een Griekse term, kreeg het pas bij de opkomst van de Verlichting zijn huidige vorm, die door het ontstane rationalisme in onze tijd geleid heeft tot een bijna volstrekt geïndividualiseerde en geseculariseerde Westerse wereld waar het zogenaamde negatief atheïsme, het passief ontkennen van het bestaan van God, steeds meer de overhand krijgt.

Op de tweede avond passeerden filosofen en hun geschriften op het gebied van atheïsme en theïsme de revue en hun onderlinge discussie, waar de bewijslast ligt bij de theïsten (zij die geloven in een God). Wat zijn je fundamentele aannames, ontken je überhaupt het bestaan van God of alleen die van een almachtige God, hoe zie jij de schepping en de morele orde? Dit waren vragen die aan bod kwamen.

Tijdens de derde avond zochten we aan de hand van de analyse van Tsjechisch priester filosoof Tomas Halik (1948) naar nieuwe of andere antwoorden van de Kerk van vandaag en waar deze in deze tijd zou moeten staan. Het begrip kenosis (ontlediging) nam hierbij een centrale plaats in. Halik wijst ons een weg en kan wellicht onderwerp worden van een volgende reeks avonden?

Met dank aan René kwam de avond ten einde met gezelligheid onder het genot van een hapje en een drankje.