De kerk opgefleurd door de bloemsiergroep van de Laurentius

De kerk moet een uitnodigende plek zijn, maar wordt dat niet zomaar. Een mooi bloemenstuk doet dan wonderen. De dames van de Laurentius bloemenschikgroep zorgen samen al tientallen jaren voor die extra verwelkomende sfeer.

Zo oud als de kerk zelf
Het gebruik om de kerk te versieren met bloemen, blijkt zo oud als de Laurentiuskerk zelf. Dat vertelt een van de twee coördinatrices van de bloemschikclub Annemarie Peters. Toen waren er wat nonnen die dat initiatief op zich namen, en later hebben ze die verantwoordelijkheden verdeeld over de vrijwilligers van de groep die ontstond. Sindsdien worden het altaar en de Mariakapel altijd prachtig aangekleed met mooie bloemstukken.

Vroeger kwam de bloemsiergroep ter sprake bij de communievoorbereiding, waardoor nieuwe leden geïnteresseerd raakten en zich erbij aansloten. Een aantal van hen hadden cursussen gevolgd of les gekregen van een bloemist, maar dat is geen vereiste voor een nieuw lid. “Inmiddels hebben de leden gedurende tientallen jaren een heel eigen creativiteit ontwikkeld. En zo hebben ze het soms zelf ook gewoon geleerd, toen ze bij de groep begonnen.” Een nieuw lid begint vaak door te kijken, en door van anderen te leren.

Een heel hechte club
Momenteel bestaat de groep bloemschiksters uit negen vrouwen. De meeste van hen zijn tachtigplussers en zijn al minstens twintig jaar lid van de groep, soms zelfs nog veel langer. Als je al zo lang samen een groep vormt, gaat het allang niet meer over het bloemschikken alleen. “We verliezen steeds meer leden, omdat ze komen te overlijden of niet fit genoeg meer zijn om te komen. Maar omdat we dus al zo lang samen zijn, zijn we ook echt een vriendengroep geworden: we kennen elkaars reilen en zeilen en bekommeren ons daar ook om. We mogen dan misschien slinken, maar er stapt nooit iemand op omdat ze geen zin of tijd meer heeft. De bloemsiergroep is voor veel van ons ook een sociaal vangnet.”

Eren met bloemen
Annemarie vindt het mooie aan bloemschikken dat je met bloemen ook gebeurtenissen of mensen kan eren. “Zo pakken wij vaak uit met de kerkelijke feesten zoals kerstmis, Pasen en Pinksteren als er oude pastores vertrekken, of worden de nieuwe met mooie bloemstukken in de viering verwelkomd.”
Maar het mooiste voorbeeld is misschien wel dat van Riek Braks. Tot vlak voor haar dood vorig jaar was zij decennialang coördinatrice van de bloemsiergroep. Bij haar uitvaart hadden alle leden van de club haar kist van top tot teen versierd met de mooiste bloemen en groen uit haar eigen tuin.. “We wisten natuurlijk wel wat ze mooi vond: we hadden haar stijl jarenlang gezien. Maar toen we ook van haar dochters hoorden dat zij het er prachtig uit vonden zien, was dat toch een mooi compliment,” herinnert Annemarie zich. “Maar daar ben je dan ook een bloemsiergroep voor. Niet alleen vanwege de bloemen, maar ook omdat je er zo op die manier voor elkaar bent en kan zijn.”

Ik mis je...

We denken altijd aan onze dierbare overledenen, maar Allerzielen is een dag waarop we hen op een bijzondere manier in het licht van onze herinnering zetten. Het is een mooie traditie in Empel om op die dag samen te komen in een herdenkingswake en daarna in een lichtjesprocessie naar ons kerkhof te gaan.

Door de slechte weersomstandigheden hebben we dit jaar van de lichtjesprocessie moeten afzien. In plaats daarvan vond in onze sfeervol aangelichte kerk een indrukwekkend samenzijn plaats. Er werden troostrijke woorden gesproken, Paula zong passende liederen die indruk maakten en trompettisten van Exempel begeleidden de slotzang. Het heeft veel mensen geraakt.
Het was heel troostrijk om elkaar na afloop onder het genot van een kop koffie te ontmoeten en de pijn en het verdriet van verlies te kunnen delen.

Deze bijzondere Allerzielenviering was mede mogelijk door onze fijne samenwerking met het Afscheidshuis Paulien Graves en zeker ook door de vele helpende handen uit onze gemeenschap. Veel dank daarvoor.

In september en oktober kwamen wij in het Parochiecentrum in Rosmalen bijeen voor drie avonden over atheïsme, met als ondertitel uitdaging of bedreiging? Diaken en filosoof René de Weerd verzorgde de inleidingen en leidde het gesprek.

Het waren boeiende avonden, waar zoveel belangstelling voor was, dat we op de tweede avond door gebrek aan ruimte en hoge temperatuur moesten uitwijken naar de Lambertuskerk. De belangstellenden waren afkomstig uit alle geledingen van de parochie Maria en zelfs van (ver) daarbuiten. Elke bijeenkomst was er een inleiding met daarna gelegenheid tot onderling gesprek, die tot geanimeerde uitwisselingen leidden.

De eerste avond werden we meegenomen in de begrippen atheïsme, theïsme en agnosticisme en in ontstaan en geschiedenis van atheïsme. Hoewel een Griekse term, kreeg het pas bij de opkomst van de Verlichting zijn huidige vorm, die door het ontstane rationalisme in onze tijd geleid heeft tot een bijna volstrekt geïndividualiseerde en geseculariseerde Westerse wereld waar het zogenaamde negatief atheïsme, het passief ontkennen van het bestaan van God, steeds meer de overhand krijgt.

Op de tweede avond passeerden filosofen en hun geschriften op het gebied van atheïsme en theïsme de revue en hun onderlinge discussie, waar de bewijslast ligt bij de theïsten (zij die geloven in een God). Wat zijn je fundamentele aannames, ontken je überhaupt het bestaan van God of alleen die van een almachtige God, hoe zie jij de schepping en de morele orde? Dit waren vragen die aan bod kwamen.

Tijdens de derde avond zochten we aan de hand van de analyse van Tsjechisch priester filosoof Tomas Halik (1948) naar nieuwe of andere antwoorden van de Kerk van vandaag en waar deze in deze tijd zou moeten staan. Het begrip kenosis (ontlediging) nam hierbij een centrale plaats in. Halik wijst ons een weg en kan wellicht onderwerp worden van een volgende reeks avonden?

Met dank aan René kwam de avond ten einde met gezelligheid onder het genot van een hapje en een drankje.

15 augustus 2023, Maria Tenhemelopneming

Op 15 augustus pakten we een traditie die 299 jaar geleden begon weer op: de Bossche bedevaart naar Uden op het feest van Maria Tenhemelopneming. Met zo’n twintig mensen begonnen we bij Museum Krona met koffie en een ‘kroontje’. Daar vertelde pastoor Paul Janssen over het wonderkruis dat zo’n 500 jaar geleden in de Sint Cathrien is gevonden en veel pelgrims trok. De kruisheren namen het in 1629, toen Frederik Hendrik de stad innam, mee naar Uden.

In Uden beheerden de kruisheren de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Linde, een beeld dat ooit in een boom gevonden werd. Ik vermoed dat de kruisheren altijd contact hebben gehouden met Bosschenaren. Het zou zomaar kunnen dat zo de bedevaart naar Uden is ontstaan.

In 2009 hebben de kruisheren het klooster verkocht. Het originele beeld van O.L.V. Ter Linde en het wonderkruis werden overgedragen aan museum Krona. En daar zijn ze nog altijd.
Wij mochten ze vanmorgen zien. Heel bijzonder. De deelnemers werden er stil van. Pastoor Janssen sprak er een gebed uit. We zongen het lied ‘ Hoort hoe God met mensen omgaat’. Fantastisch dat Museum Krona dit mogelijk maakte!

Vanuit Krona liepen we naar de kruisherenkapel. Vanaf de motor van Frank Bosman wapperde onze eigen vlag, gemaakt van een foto van het originele bedevaartsvaandel dat nog in de Sint Cathrien is, maar te kwetsbaar om mee te nemen.

In de kruisherenkapel vierden we de eucharistie. Wat een prachtige ruimte. Fijn om daar te mogen zijn. Ook deze kapel laat sporen zien van de band tussen ‘s-Hertogenbosch en Uden. Buiten herinnert een reliëf aan 150 jaar bedevaart. Binnen is een gebrandschilderd raam waarop het wonderkruis te zien is.

We vervolgden onze tocht naar het Parochiecentrum van Uden waar we gastvrij werden ontvangen en konden lunchen.

We sloten onze bedevaart af bij de zusters Birgittinessen, waar het Allerheiligste uitgesteld was en we de rozenkrans mee baden. Ook de Udense Birgitinessen hebben een relatie met onze parochie. Het klooster in Uden is opgericht vanuit het klooster Mariënwater op landgoed Coudewater in Rosmalen.

Alles bij elkaar ben ik bijzonder tevreden over de herstart van de Bossche bedevaart naar Uden. Prachtig dat zowel Brabants Dagblad als DTV (artikel en documentaire) uitgebreid aandacht hadden voor ons initiatief.

Volgend jaar het derde eeuwfeest! Dat belooft wat!

Met groot enthousiasme volgde een groep van bijna 40 deelnemers in wisselende samenstelling in de Lucaskerk zes weken lang de videoserie van de Amerikaanse bisschop Robert Barron over de Eucharistie. De passie was voelbaar in de Lucaskerk waar Pater Titus bij elke bijeenkomst zorgde voor een pakkende inleiding op het thema.

Bisschop Barron staat bekend om zijn bevlogenheid en toegankelijke en moderne benadering van het verspreiden van het katholieke geloof, vooral via digitale media. Hij is de oprichter van ‘Word on Fire Catholic Ministries’, een organisatie die zich richt op evangelisatie en catechese via YouTube-video's, podcasts en boeken. Hij kreeg internationale bekendheid door zijn gelauwerde videoserie ‘Catholicism’ waarin hij de kernbeginselen van het katholieke geloof en de rijke geschiedenis van de katholieke kerk presenteert.

De gloednieuwe videoserie over de Eucharistie werd meteen door de Mariaparochie omarmd, ondertiteld in het Nederlands en vertoond in de Lucaskerk. Deelnemers aan de bijeenkomsten waren blij verrast door de rijke ontdekkingstocht waarin ze werden meegenomen en de diepgaande inzichten over bijvoorbeeld de rol van de priester, de dienst van het Woord, de handelingen en gebaren, de opbouw van de Eucharistie, de ontmoeting met Christus en vele, vele andere aspecten. Voor iedereen een stimulans om met nog meer aandacht deel te nemen aan de Eucharistievieringen.

De videoserie blijft beschikbaar voor andere torens binnen de parochie om inspirerende bijeenkomsten te organiseren. Het is zelfs zo dat de eerste groep deelnemers de serie graag nóg een keer zou willen zien omdat er zoveel enthousiasme spreekt uit de video’s!

Kerkgangers van de Laurentius zullen hem nog wel herkennen: Niels van Roon. Van zijn 7e tot zijn 16e was hij een zeer getrouwe misdienaar. Niels is inmiddels 19. Geen misdienaar meer, maar een erg gelovige jonge kerel die met open ogen en oren het leven aan het veroveren is. Geboren en getogen Bosschenaar brengt hij heel wat uurtjes in de Sint-Jan door, maar komt ook in andere kerken, ook die van onze parochie. God speelt een zeer belangrijke rol in het leven van Niels. Hij “ontdekte” God vanaf ongeveer zijn vierde levensjaar. Niels is door omstandigheden wel twaalf keer verhuisd. Misschien is dat ook een reden waarom hij zich in zo veel kerken thuisvoelt. Hij kan er lekker in z’n eentje zitten bidden, maar voelt zich ook bij vieringen goed thuis. Hij was onlangs enkele maanden in Zuid-Afrika, waar hij vrijwilligerswerk deed voor een hulpverlenende organisatie. Zijn geloof werd daar enorm gesterkt door de vaak stampvolle, enthousiaste christelijke kerken. Niels dompelde er zich helemaal in onder.

Niels ervaart God overal om zich heen. Hij praat ook vaak met andere jongeren over het geloof. Hij vindt het fijn als hij gelijkgestemden treft, maar respecteert een andere mening. In zijn vriendenkring zijn ook jonge moslims en ook met hen gaat hij in gesprek. Niels ontdekte dat veel jonge zoekende gelovigen, van welke religie dan ook, uitkomen bij zelfde God. De organisaties eromheen zijn jammer genoeg uit elkaar gegroeid. Niels werkt op een callcenter met overwegend jonge collega’s. Zijn collega’s en vrienden weten van de belangrijke plek die geloof in zijn leven speelt. Zo ook het toneelgezelschap De Kersouwe in Heeswijk-Dinther, waar hij lid van is.

Voor corona bezocht Niels regelmatig de CHILL-bijeenkomsten, waar jongeren elkaar treffen. Gewoon gezellig samen kletsen, elkaar bevragen, bidden, een spelletje spelen. Gerzelligheid troef en dan is er ook plek voor een gebed en een serieus gesprek.

Niels denkt dat hemel en hel niet nodig zijn. God laat zich overal vinden en ieder krijgt van Hem een tweede kans, indien nodig. Hij laat dat aan God over. Hij denkt dat jongeren best bereid zijn om over geloofszaken te spreken en de handen uit de mouwen te steken als het om helpen gaat. Nodig ze uit, geef hen de kans om op eigen manier te denken en te bidden!

Nadine is de nieuwe communicatiemedewerker van onze parochie Zij stelt zich graag voor:

"Mijn naam is Nadine van de Sande en ik ben 31 jaar. Ik woon nu nog in Hilvarenbeek, maar ik hoop dat dat snel verandert. Misschien kom ik zelfs wel in Den Bosch of Rosmalen terecht!

Na de middelbare school ging ik logopedie studeren, maar na enkele jaren in dat werkveld besloot ik de overstap te maken naar het schrijverschap. Nu ben ik schrijfcoach, manuscriptredactrice en allroundschrijfster. Hoewel dat mijn droombaan is, voelt het werk soms wat als eenrichtingsverkeer. Daarom hoop ik voor de parochie Maria mijn steentje bij te dragen aan de gemeenschap en binnen de parochie gemeenschapszin te vinden.

Naast schrijven krijg ik energie van mooie muziek, Ierse dans en reizen.

Ik verheug me erop jullie te begroeten.

Hartelijke groet,
Nadine"

Actief

Een bekend en vanwege haar leeftijd opvallend gezicht in de Laurentiuskerk is Maudy van der Heiden. Zij is 24 jaar oud en geboren in Rosmalen, maar studeert nu geneeskunde in Nijmegen en woont daar ook. Ze is 12 jaar lid geweest van het kinderkoor en 17 jaar misdienaar. Dat laatste is ze trouwens nog steeds. Verder assisteert ze haar ouders bij de vele werkzaamheden die zij voor de kerk en parochie verrichten. Ze is actief voor het Jongerenplatform van ons bisdom en lid van de vereniging Katholieke Studenten Nijmegen. Verder houdt ze van voetbal en muziek en speelt saxofoon in een studentenorkest.

Blij geloof

Ze noemt zichzelf gelovig en ziet God als iemand die het beste met jou voorheeft. Ze bidt tot God om Hem te bedanken en om hulp te vragen, maar vindt bidden in haar eentje moeilijk. Daarom zoekt ze naar gemeenschap om samen te bidden en te vieren. Oefenen en vieringen opluisteren met het koor Joy´n Us is iets waar Maudy gelukkig van wordt en energie van krijgt. Ze is blij dat er in onze parochie verschillende manieren zijn van vieren. Ze kan zich voorstellen dat mensen Latijnse gezangen mooi vinden, maar geeft zelf voorkeur aan bijvoorbeeld Taizé-muziek en liederen die opgewekt klinken en makkelijk mee te zingen zijn. Kerken in de Laurentius vindt ze fijn: je kent elkaar en de kringopstelling in dat gebouw zorgt voor veel verbondenheid.

Ze spreekt met regelmaat met leeftijdgenoten over geloven. Anderen kijken enigszins verbaasd als ze merken dat ze praktiserend gelovig is en dan ontstaat vaak een goed gesprek met veel respect wederzijds. Dat was op de middelbare school wel anders. Als je daar vertelde dat je katholiek was, vonden klasgenoten dat raar. Onder studenten is de sfeer veel opener, door leeftijd, maar ook door de relatie tussen het onderwerp van haar studie en levensvragen. Een goede ontwikkeling dus.

Haar bijdrage voor de parochie en de kerk is vooral: je inzetten voor de ander en als geloofsgemeenschap een blij geloof laten zien.

Het geloof van Gerrit Mol

In deze nieuwe reeks willen we steeds een parochiaan van één van onze kerken aan het woord laten. Aan de beurt is Gerrit Mol, ons bekend van zijn stukjes Weet U Nog en De Kerk verandert voor onze nieuwsbrief.

Wie bent u?

Ik ben Gerrit Mol, geboren in Etten-Leur en sinds 1977 woonachtig in Rosmalen. Ik ben getrouwd met Diny, we hebben drie kinderen en acht kleinkinderen. Ik heb altijd in Hintham in het basisonderwijs gewerkt en daarnaast deed ik veel vrijwilligerswerk. Ik had een drukke baan, maar daardoor deed ik ook veel contacten op en zo raak je betrokken bij de gemeenschap.

Naar welke kerk gaat u?

We waren aanvankelijk actief in de Annakerk in Hintham, omdat de school waar ik werkte zo betrokken was bij de parochie. De opvolger van Jan de Nijs kwamen uit de behoudende hoek en diaken Jan Renders kenden we al, net als pastor Jan van Berkom. Zij gingen voor in de Laurentiuskerk. Dat was echt een gouden duo voor ons. Ze stonden in de kerk, zoals het ons aanstond. Open, voor de mensen. Iedereen was welkom, er werden geen eisen gesteld.

Ik vind dat er allerlei manieren van denken mogelijk zijn, vanuit een gelovige houding. Jezus en God waren ook niet van wetten, maar de huidige kerk is daar veel te veel mee bezig.

We komen nog steeds graag in de Laurentiuskerk. De Lambertuskerk is natuurlijk vanuit cultureel oogpunt heel mooi, maar het blijft een ruggenkerk. Bij de Laurentius kun je elkaar in de ogen kijken. Daar hoor je meer bij elkaar. Anderen denken daar weer anders over. Die zien de Laurentius als een schuur. En dat mag ook. Wij vinden dat er geweldige vieringen zijn. En geloven moet je beleven en doen met de mensen om je heen.

Wanneer gaat u naar de kerk?

Elke zondag in principe. Dat heeft vooral te maken met het samenzijn, maar ook de trouw naar ons vader en ons moeder. Zij hebben het ons geleerd. Iedereen zit met eigen vragen, wensen en problemen, dus dat stuk bezinning vind ik fijn. Ik vind er ook rust en word daarnaast aan het denken gezet door de woorden die gesproken worden.

Heeft u bijzondere band met iemand of is er een bijzondere gebeurtenis geweest?

We kregen het geloof van huis uit mee. Ook mijn broers en zussen. Door het werk in het onderwijs, werd ik een fervent voorstander van katholiek onderwijs. Dat vind ik nog steeds. We hadden in die tijd veel gesprekken over het geloof met collega’s. Daarnaast blijf ik studeren over de zin en onzin van het leven. Ik zit mijn leven lang al bij gespreksgroepen, soms dankzij, maar soms ook ondanks de kerk. Nu ben ik nog lid van een Bijbelgroep. Daar zitten protestanten en katholieken bij elkaar. Machtig interessant is dat.

Met Jan Renders hebben we een goede band. Hij is een heel gelovige mens, heel open, dienstbaar en hij kan goed luisteren, maar ook troosten met slechts een paar woorden.
Wij hebben hem alvast gereserveerd voor onze begrafenissen. Hij maakt er één geheel van voor gelovigen en ongelovigen. En voor alles is aandacht. Als je wil, kun je meebidden en zo niet, dan niet. Hij sluit niemand uit. Als je kijkt naar die vieringen in de Brabanthallen met Pax Christi. Daar waren kinderen van twee of drie jaar die mee ter communie gingen. Daar werd geen punt van gemaakt, zo was die tijd toen.

Wanneer heeft het geloof u geholpen?
Heel vaak. Toen ik ging trouwen, toen de kinderen geboren werden, maar zeker ook als het zwaar is. Als je zo oud bent zoals wij, zie je veel ziekte en overlijden om je heen. Zo’n vijf jaar terug, heb ik zelf ook kanker gehad. Toen ik voor de operatie afscheid nam van Diny, voelde ik zo sterk de band die mensen hebben. Dat is God, dacht ik, God werkt door mensen.

Vooral als het leven zwaar is, als het moeilijk is, dan heb je soms geen woorden, maar moet je elkaar gewoon vastpakken. Ik denk dat dat God is. De handen van Christus, dat zijn wij. Dat is het fijne aan de kerk, ook in Rosmalen, dat iedereen zich geweldig inzet voor mensen met problemen.

Hoe gaat uw omgeving om met het geloof?

Iedereen weet dat Gerrit en Diny elke week naar de kerk gaan. Dat is belangrijk voor ons, ook de activiteiten waarin we aan mee hebben gedaan, zoals de Kerstwandeling. Het werk wat Dinie en ik hebben gedaan voor de Wereldwinkel was ook geïnspireerd door missiewerk.

Onze oudste heeft als enige nog een feeling met de kerk. De andere twee waarderen het, maar gaan zelf niet. De kleinkinderen gaan eigenlijk helemaal niet meer. Wel zijn ze open en stellen ze vragen. Hoe zich dat ontwikkelt in de toekomst, weet ik niet. Je hoopt als opa en oma de waarde van het geloof mee te geven. Toch zijn al onze kinderen ontzettend sociaal, ook hun partners. Ze zetten zich altijd voor alles in. Voor mij is dat ook deel van het geloof.

Wat is voor u het mooiste van de Rooms Katholieke kerk?

De saamhorigheid, de vieringen in de Laurentius vooral. Maar ook de grote happenings zoals samen naar Lourdes gaan. Dat is zo machtig, als mensen zo massaal met het geloof bezig zijn. Het geloof dat je dan ziet, het vertrouwen, de hulp van mensen. Het is vooral emotie, maar dat mag ook. Jarenlang was er ook een openluchtviering op Mariaoord. Dan ging iedereen naar buiten voor de Eucharistieviering met koor. Dat zijn echt hoogtepunten.

Maar ook een mooie uitvaart is bijzonder. Wat kun je dan meer doen dan samen janken en bidden?

Leest u de bijbel?

Elke dag lees ik een stukje. Ik lees ook veel óver de bijbel, dus dan moet ik ook weten wat erin staat. Het mooie is: je komt de verhalen in alle culturen tegen. Dat zegt natuurlijk ook iets. Er zijn ook heel veel overeenkomsten met de huidige tijd. Als je zo’n Trump ziet, wat een duivel was dat met zijn wandaden. Dat kan zo uit de bijbel komen.

De Bergrede vind ik prachtig. Zag de wereld er maar zo uit. Maar ja, we kunnen misschien niets aan de rottigheid in Columbia doen, maar wel aan die hier in de straat. Die inspiratie vind ik in de Bijbel.

Als ik geen geloof zou hebben, dan….

Ik leg het geloof graag uit als hoop en vertrouwen en ik denk dat sommige mensen in de verleiding komen om er in zware situaties een eind aan te maken, als ze geen geloof hebben. Dat is cru gezegd, maar er is zo veel ellende. Toch kun je er vanuit het geloof iets aan doen. Hoop en vertrouwen. Dat is toch hetzelfde als geloven, joh?

Iedere week lees ik, sinds ik kerkganger ben van de Lucaskerk in Den Bosch, de nieuwsbrief van de parochie H. Maria. Nu dacht ik maar eens in de spreekwoordelijke pen te moeten klimmen en mezelf maar eens voorstellen.

Mijn naam is Johan de Nobel, 51 jaar oud, getrouwd met Nathalie en vader van twee dochters. De oudste is Anne, ze is 23 en sinds enkele maanden uit huis. De jongste is Lotte, zij is 21 en nog thuiswonend. Al mijn hele leven ga ik naar de kerk. Voorheen de Luciakerk in Ravenstein. Ik ben hier misdienaar geweest, acoliet, heb in een kinderkoor gezongen, in een jongeren koor en later in een middenkoor. Later ben ik koster geworden.

Om een lang verhaal kort te vertellen miste ik de diepgang meer en meer. Ik had het gevoel als eenling naar de kerk te gaan, gebedjes op te dreunen en als eenling weer te vertrekken. Daarop ben ik op zoek gegaan. Eerst buiten de katholieke kerk maar ook daar kon ik het niet vinden. Ik werd gewezen op de charismatische vernieuwing en via via bij de Lucaskerk terecht gekomen. Hier vond ik waar ik naar op zoek was en na meerdere keren op zondag de viering te hebben bijgewoond heb ik me als parochiaan ingeschreven en heb ik het kosteren weer opgepakt. In de tijd dat ik zoekende was heb ik overigens ook een online Alpha cursus gevolgd. Ook hier heb ik veel aan gehad.

Een van mijn grootste hobby’s is motorrijden. Ook dit heb ik kunnen combineren met het geloof. Ik ben namelijk actief lid van Bikers For Christ. Wij zijn actief binnen de mc wereld (motorclubs) om daar over het geloof te vertellen, met en voor mensen te bidden, etc. Onze missie is het licht van Jezus te laten schijnen. Ben je motorrijder en ben je geïnteresseerd? Neem gerust contact op met onze club. Dat kan via onze website: https://www.bfcwest-coast.nl/

Je mag ook contact met mij opnemen vanzelfsprekend. Dat kan via het e-mailadres j.denobel@ccv.eu

Hopelijk zien of spreken we elkaar snel. Ik ben in elk geval erg blij met zulke fijne medegelovige om me heen en met zulks een prettige parochie!

Groetjes,

Johan de Nobel