Het hoogfeest van het Allerheiligst Sacrament, wordt op vele plaatsen in de wereld groots gevierd in kerken en met processies. In onze streken lijkt die grootsheid wat sleets, niet in de laatste plaats door een eeuwenlang processieverbod en de laatste jaren zijn we nog eens beperkt door corona. Het processieverbod duurde formeel tot 1984 (!). Reden waarom er op diverse plaatsen een stille omgang werd gehouden, alsof het een wandeling betrof. Wellicht moeten wij een waardevolle traditie weer op- en uitbouwen.
“Waarom zou dat moeten?”, vraagt menigeen zich vandaag de dag af. Om meerdere redenen, zou ik willen aanvoeren.
Het Allerheiligste noemen wij katholieken niet voor niets zo. Het belang is groot voor ons geloof, waarbij het niet alleen gaat om het Woord, maar ook om het vleesgeworden Woord van onze Heer, die ons altijd nabij is. Verstand is daarbij belangrijk, maar ook een beleving. Geloof is ervaarbaar. Schoonheid en gemeenschappelijke vieringen spelen daarbij een grote rol. Dat geldt voor de omlijsting van het feest in muziek en kerkelijke kunst, maar ook voor de rijkdom dit het Allerheiligste zelf is en geeft. Er is in de loop der jaren al veel over geschreven, maar het liefst vergelijk ik het met een briljant geslepen diamant, vanwege de vele facetten.
Het leven, lijden, dood en verrijzenis van de Heer, samengebald in de Eucharistie, waarin Hij zichzelf gaf en geeft, brengen ons tot aanbidding, waarin wij kracht en inspiratie mogen opdoen om onszelf in te sluiten in het leven van Christus. Menigeen stelt liturgische vieringen niet meer nodig te hebben. Diezelfde mensen douchen zich veelal wel dagelijks, waarbij het meeste water er toch echt naast valt. Zij doen dit natuurlijk om schoon en gezond te blijven en ook wel om er acceptabel of zelfs aantrekkelijk uit te zien. Het lijkt mij zeker geen slechte gewoonte. Ik denk anderzijds niet, dat we er iets aan over zouden houden als we een keertje overslaan, maar prettig voelen we ons daar meestal niet bij. Je laven aan de Bron heeft ieder mens nodig. We eten en drinken om lichamelijk en geestelijk voldoende krachtig en gezond te blijven, maar ook spiritueel hebben wij ‘eten en drinken’ nodig. Daartoe heeft Jezus zich in de Eucharistie gegeven.
Als laatste noem ik de missionaire aard van de Kerk. Missie is onze opdracht en ons bestaan. Door het allermooiste wat we hebben te tonen aan de wereld, dragen wij daaraan bij. Uiteraard is dat niet het enige wat wij mogen doen in de wereld, maar we tonen zo wel de diepste Bron van waaruit wij leven en alles doen. Vanuit en in Jezus eeuwige leven, wat verrijzenis immers behelst, dragen wij zijn Blijde Boodschap uit, verkondigen wij zijn leer en zijn wij dienstbaar in de wereld aanwezig.
Mede namens de pastores van de Maria-parochie wens ik u een vreugdevolle mooie Sacramentsdag.
PAX & Bonum,
Embregt.
