Veel mensen, in het bijzonder de jongeren, stellen zichzelf de vraag: Wie ben ik eigenlijk? Vaak hoor je de goeroes van onze tijd zeggen: je moet zijn wie je bent. Maar dat is het probleem: wie ben ik dan?
Onze tijd verheerlijkt de autonomie. Wie ik ben bepaal ik zelf wel. Kan dat wel? Zijn we inderdaad de monade die vanuit haar eigen venster de wereld in kijkt? Ik denk het niet. We leven binnen een context die we niet zelf hebben bepaald. We zijn gebonden aan familie, vrienden, omgeving en cultuur.
We zijn niet het beginpunt. We kunnen ons leven nooit helemaal zelf bepalen. Maar we kunnen wel duidelijk kiezen wat we belangrijk vinden, wat relevant voor ons is. Zeker in deze tijd, waarin we veel ruimte hebben om onze keuzes zelf te maken.
Dat kon 50 jaar geleden nog niet. Je werd katholiek geboren, katholiek grootgebracht, katholiek getrouwd en katholiek begraven. Nu is je katholiek zijn een keuze. En meer dan dat: een keuze die bepaalt wie je bent: waarin je gelooft en waar je voor staat.
Afgelopen zondag was de tweede jongerenbijeenkomst in de Lucaskerk met als thema: Ik geloof. Het is voor jongeren, als zij kiezen voor de Kerk, niet gemakkelijk om aan hun leeftijdsgenoten duidelijk te maken waarin zij geloven en wat zij geloven. Vijandigheid, onverschilligheid en onzekerheid maken het voor hen moeilijk om het geloof te verkondigen.
Toch: Bijbel, Kerk en geloof zijn relevant voor wie zij zijn. Verkondigen is de relevantie laten zien van Kerk en geloof voor je leven. In een katholieke wereld is dat niet nodig. In een geseculariseerde wereld wel. Het getuigt van moed om te getuigen van je geloof in de verrezen Heer.
Wanneer we de heiligen aanroepen, worden de martelaren van de Kerk altijd het eerst genoemd. Dat is niet voor niets. Zij hebben laten zien dat hun geloof in God er werkelijk toe deed.
Diaken René de Weerd
