Afgelopen week waren kinderen van Kindcentrum Het Stadshart op bezoek in de Sint Cathrien om naar de kerststallen te kijken. Ze hadden zich goed voorbereid. Ze kenden het verhaal en konden het aan de hand van de figuren in de stal prima navertellen. Eén van de groepen zong het liedje ‘Kling klokje klingelingling’. Dat was een mooie aanleiding om even naar het klokkentouw te lopen en te vertellen over de klok die helemaal boven de koepel van de kerk hangt. René Swane van het Bossche Klokkenluidersgilde liet zien hoe het werkte. En toen de kinderen helemaal stil waren, hoorden ze de klok. Onder het motto ‘jong geleerd is oud gedaan’ mocht een van de kinderen (en in een van de groepen de juf) helpen. Binnen is een klok natuurlijk niet zo goed te horen, maar buiten des te meer. Dat hoorde ik weer terug van de andere groepen die op bezoek kwamen. Die hadden de klok al horen luiden.
Ik denk dat het onze opdracht is als parochie om zichtbaar en hoorbaar aanwezig te zijn in onze omgeving. Een kerk is niet alleen een veilige plek om je terug te trekken – af en toe mag dat uiteraard ook –, maar de kerkdeur nodigt ons ook uit om weer naar buiten te gaan, de klok te luiden in onze samenleving: soms een noodklok, soms een feestklok, altijd in verbondenheid met mensen.
Kling klokje klingelingeling, kling klokje kling
‘t Kindje geeft ons leven, zal ons vrede geven.
Laat een loflied schallen, vrede voor ons allen.
Kling klokje klingelingeling, kling klokje kling!
Ik wens u mooie, verwarmende,
bemoedigende feestdagen toe.
Pastoor Paul Janssen
