Afgelopen zondag, bij het koffie drinken na de viering, vroeg een jongeman mij: "Wat vind je eigenlijk van Richard Strauss?" Waarbij hij zich haastte toe te voegen dat het niet ging om de Strauss van de bekenden walsen (An der schönen blauen Donau) maar om de Strauss van Elektra en Salome, twee opera’s die de kern vormen van zijn werk.
Thuis gekomen, en geïnspireerd door deze vraag, zette ik mijn koptelefoon op om in alle afgeslotenheid te luisteren naar mijn favoriete stuk van deze Strauss, Don Quichote. Ik ging er helemaal in op. Zozeer, dat ik mijzelf en de tijd vergat. Dat is het mooie van een kunstwerk: het neemt je op in de vergetelheid.
Totdat je eraan wordt herinnerd dat er een wereld om je heen bestaat. De vergetelheid waarin ik was opgenomen werd door de prozaïsche vraag van mijn vrouw ("Kan ik ook voor jou een kop koffiezetten?") wreed verstoord. Het ogenblik, zoals de Deense filosoof Kierkegaard het zegt, was weg, voorbij, en zal niet snel meer terugkomen.
Dat ogenblik kan zich op ieder moment voordoen: als je verliefd bent op elkaar, in de ontmoeting met een kunstwerk, tijdens een moment in de ongerepte natuur, in de Mis, bij het lezen van de heilige Schrift. Het kunnen momenten zijn waarop je jezelf vergeet, en volledig opgaat en meegaat in het andere of de ander.
Maar het is ook wezenlijk voor ons christen zijn. Jezelf vergeten en opgaan in de ander. Jezelf vergeten en opgaan in die ene Christus, die de weg is, de waarheid en het leven. Niet omdat je zelf niets waard bent, integendeel. Je mag juist met al jouw gaven en talenten meebouwen aan zijn koninkrijk. Maar niet jij bent het die bouwt, maar het is de Heer die bouwt, omdat Hij in jou leeft, en niet jijzelf, zoals de apostel Paulus het zo mooi uitdrukt.
En dan kan het storend zijn wanneer je aan het meebouwen wordt gehinderd. Jezus gebruikt daar komende zondag een heel sterk woord voor: haten. Je moet haten wat je hindert bij het meebouwen aan Gods koninkrijk. Maar eigenlijk zegt Hij: je moet je niet van mijn weg laten afbrengen. Ga die weg, en laat je door niets hinderen, ook al is wie of wat jou hindert jou zeer dierbaar.
Ga die weg. Het is een mooie weg, die generaties mensen steeds opnieuw heeft geïnspireerd. Het is een weg waarop mensen zichzelf hebben vergeten omwille van het rijk van God. Het is de weg van het ogenblik dat eeuwig duren zal. En het is de weg van het kruis.
Diaken René de Weerd
