Nu ik inmiddels zo’n twee maanden in Den Bosch, Rosmalen en Empel rondfiets merk ik dat ik steeds minder de navigatie op mijn mobieltje nodig heb om de weg te vinden. En bij de informatieavonden over het parochiebeleid viel me op dat ik toch al heel wat mensen van naam ken. Geleidelijk raak ik nog meer thuis dan ik me al voelde.
Was het beoogde beleid voor de parochie van de toekomst maar net zo duidelijk als de fietspaden die centrale lijnen door de gemeente vormen, breed, met voorrang voor de rijwielen. Je weet waar je naar toe gaat, de weg is gebaand.
Zo is het niet met onze parochie. We zoeken naar wegen om ons geloof nieuw elan te geven in een snel veranderende samenleving. Dat er iets moet gebeuren, dat we niet zomaar verder kunnen gaan is duidelijk.
Maar hoe dan wel? Hoe kunnen we jonge mensen enthousiast krijgen voor de christelijke boodschap? We noemen het een Blijde Boodschap, goed nieuws. Maar stralen we het ook uit?
Het gaat er niet om om ‘zieltjes te winnen’ of zoveel mogelijk mensen weer in de kerk te krijgen. Ik gun andere mensen die blijmoedigheid waarmee wij als christenen het leven aan kunnen.
Het is niet altijd ‘hallaluja’, maar op de een of andere manier kunnen we ons gedragen voelen. Door Jezus, die niet boven ons staat, maar naast ons en met ons mee leeft in het lief dat ons toevalt, het leed dat ons overkomt. Door Maria, die weet hoe mooi het leven kan zijn en ook hoe zwaar. Zij leeft met ons mee.
Zij zijn voor mij een richtingwijzer op het fietspad van mijn leven. Ik hoop ook op het uwe!
pastoor Paul Janssen
