Laatste chemokuur
Vandaag had ik de laatste van zes chemokuren in het JBZ. Nu nog drie weken het ‘goedje’ laten doorwerken. Tot nu toe heb ik ze goed doorstaan. Het doel van de kuren is ook gehaald. De zogenaamde PSA-waarde in het bloed moet tot ongeveer 0 dalen. Met 0,08 na de vorige kuur (de hoogste stand was 300) was de dokter zeer tevreden. En ik dus ook.
Ik heb relatief weinig last van bijwerkingen gehad: wat smaakverlies, spierpijn, tranende ogen, verkleurde nagels enz. Allemaal dingen die voorspeld waren en waar het oncologisch centrum meteen een antwoord op heeft. De tintelingen in vingers en voeten zijn wat lastiger. Als het goed is verdwijnen die op den duur. Maar de topjes van de zenuwen kunnen ook blijvend beschadigen. Neuropathie heet dat. Voor de zekerheid is de dosering van de laatste twee chemokuren wat aangepast. Ik hoop er het beste van.
Ik had al een artikeltje klaarliggen over kaal worden, maar met de hoofdkoeling is het meeste haar netjes blijven staan. In de bijbel staat dat God al je haren op je hoofd heeft geteld. Ik was al bang dat er een hemelse hertelling nodig zou zijn, maar dat valt dus mee.
Misschien was ik nog het meest angstig om mijn haar te verliezen. Dan wordt je ziekzijn zo zichtbaar. De prednison die ik gebruik zorgt voor rode ‘gezonde’ wangen’. Mensen zeggen dan ook dat ik er goed uit zie. Dat komt dus daardoor. Maar als je kaal bent kun je niet meer verbergen dat je ziek bent. Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die met een kale bol rondlopen. Ik denk aan burgemeester Mikkers of onze kapelaan Geoffrey de Jong. En mijn opa was op zijn dertigste al vrijwel kaal. Pas zag ik weer enkele oude familiefoto’s, waaronder bijna statieportretten van mijn opa en oma. Opa had het goed aangepakt: hij had een hoed opgezet!
Maar gelukkig: ik ben niet kaal. Wel ben ik nog steeds ontzettend moe. Dat belemmert me vooral om weer wat meer aan het werk te gaan. Ik mag alles, maar ik moet niets. Dat geeft ruimte om te doen wat ik kan. Ik hoop dat de komende tijd als de chemokuren hun werk hebben gedaan, ook de moeheid wat over gaat. Even afwachten.
Heel attent in het Oncologisch Centrum: omdat het de laatste chemokuur was, kreeg ik een geluksteentje als afscheid. Ik ben ontzettend dankbaar voor de goede en attente zorg in het Jeroen Boschziekenhuis. En ook voor de vele kaarten en berichtjes die ik mocht en mag ontvangen. Het doet me goed.
pastoor Paul Janssen
- Uitzicht vanuit het raam
- Opa (met hoed) en oma
- Geluksteentje
- Kunstwerk bij de ingang van het oncologisch centrum