namens alle collega’s van het pastorale team!
Ben ik niet een beetje laat, hoor ik sommige van u vragen; dat valt reuze mee…. Het Paasoctaaf, de acht dagen van het feest loopt tot komende zondag, Beloken Pasen. Maar de Paastijd loopt nog wat langer door. De tijd dat de Opgestane Jezus rondtrok en opnieuw Zijn leerlingen van alles leerde, duurde tot aan de Hemelvaart van Jezus.
Dat is mooi voor ons, want terwijl iedereen zich voor Pasen heeft volgestopt met dure paaschocolade kunnen wij in deze tijd, de echte Paastijd, profiteren van mooie kortingen op het assortiment en na de periode van minderen en bezinnen extra genieten van dat lekkers.
Zondag is het dus Beloken Pasen. We horen dan het verhaal van Thomas, die een extra zetje nodig had om te kunnen geloven wat zijn ogen wel zagen, maar zijn hart niet meteen wilde aannemen: dat het echt Jezus was die hij voor zich zag. Voor Thomas en voor ons wordt er iets ont-loken, iets zichtbaar gemaakt. Zoals we in de natuur ineens nieuw groen zien komen aan bomen en struiken, zoals de Keukenhof in Lisse in volle bloei staat, zoals nieuw leven zichtbaar wordt; zo was het voor Thomas ook. Hij ‘zag’ ineens dat Jezus echt leefde.
Voor de Christenen van de Orthodoxe kerken uit het oosten is het komend weekend Pasen. Het geeft mij een wat dubbel gevoel, Oekraïne en Rusland, twee landen waar de Orthodoxe kerken de grootste geloofsstroming is, leven niet in vrede. Zij gaan Pasen vieren, het feest van het leven dat de dood overwint, het feest wat een weerspiegeling is van de hemelse vrede, terwijl de dood die oorlog met zich mee brengt zo dichtbij is.
Ook hier in Nederland is niet alles koek en paasei tussen mensen onderling. Gelukkig geen oorlog zoals bij onze oosterburen, maar ook hier hebben wij in onderlinge relaties niet alles in vrede op orde.
De Paastijd kan bij uitstek een tijd zijn om na de bezinning van de Veertigdagentijd en de blijdschap van Pasen zelf eens (objectief) te kijken naar waar wij in onze eigen levenskring de vrede missen. En wat kunnen wij daar dan zelf aan doen? Want waar geen vrede is, daar is het doods. Dat past niet bij de Opstanding die wij hebben gevierd en die wij net als Thomas mogen zien en geloven.
Zullen wij gaan proberen vrede te brengen?
Pastoraal werker Johanneke Bosman
