Een paar jaar geleden was ik op een heldere avond nog aan het napraten met Frank, de huidige Administrator van de Abdij van Berne en toevallig ook sterrenkundige. Ik meende een satelliet te zien, maar Frank wist onmiddellijk te vertellen dat we naar het Internationale Ruimtestation (ISS) keken, op een hoogte van 400 km boven de aarde en met een snelheid van 27600 km per uur. Spontaan kreeg ik kippenvel, toen ik in de gaten kreeg, dat ik niet naar een lege sterrenhemel keek, maar naar echte mensen in de ruimte, die met evenveel fascinatie terugkeken naar onze prachtige aarde en iedereen hier beneden.
Ruimte is echter geen gemakkelijke plek om te werken en er kan veel fout gaan. Door omstandigheden zaten Butch Wilmore en Suni Williams dan ook negen maanden vast op het ISS. Gelukkig is er inmiddels een ruimteschip gelanceerd met een reddingsteam, om ze thuis te brengen. Als mascotte hebben ze een origami kraanvogel meegenomen. Het verwijst naar hun diversiteit als team, maar het is ook een symbool voor “vrede, genezing en hoop”.
Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het moet zijn om in de ruimte vast te zitten en zo ver van andere mensen te zijn, maar ik deel hun hoop om veilig thuis te komen.
Misschien kunnen wij als pelgrims van hoop in het jubeljaar, ook af en toe omhoog kijken naar de sterren met verwondering, hoop en verlangen, zoals de astronauten, en ongetwijfeld ook God, terugkijken naar ons.
Kapelaan Geoffrey de Jong
