“Geef ons heden ons dagelijks brood…” We bidden het zo vaak in het Onze Vader. Zó vaak dat we er misschien niet meer zo bij stilstaan. ‘Geef ons…’ het is een vraag aan de Vader, om ons te geven wat we nodig hebben om te leven.
Maar zoals bij veel woorden in de bijbel is die vraag niet vrijblijvend. ‘Geef ons’ is ook een oproep om als broers en zussen van elkaar ervoor te zorgen dat de ander niets tekort komt. Het is te gemakzuchtig om het maar aan God over te laten. ‘Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw…’ Dan kun je lang wachten.
“Geef ons heden ons dagelijks brood…” ik blijf steeds meer steken bij die tekst. Ik krijg hem amper nog uitgesproken. Ik kan niet wegkijken van de honger die met name zo weerzinwekkend in Gaza, maar ook op andere plekken op de wereld, zoveel pijn doet, zoveel levens bedreigt, zoveel doden veroorzaakt, zoveel levens ontwricht. Het kan niet dat we allemaal de beelden op TV zien en amper iets doen. Gelukkig zijn er nu voedseldroppingen, maar het is niet genoeg, lang niet genoeg. Het is een druppel op een gloeiende plaat.
Ik zag in het Brabants Dagblad een foto, die van mij de World Press Photo mag winnen. Een jongetje steekt zijn armen door een hekwerk en houd een ketel vast. Hij schreeuwt om eten. “Geef mij vandaag mijn dagelijks brood…”. Maar het eten blijft voor hem onbereikbaar. De ketel is leeg. En als er al iets in komt, kan hij er niet mee weg. Zijn handen steken zo door de spijlen dat hij het voedsel nooit aan zijn kant van het hek kan krijgen....
Dat is de tragische en uitzichtloze situatie van dit moment voor zoveel mensen die als nog minder dan beesten worden behandeld.
“Geef ons heden ons dagelijks brood…” Als wij verlamd zijn, niet durven, willen, weten, kunnen, moet misschien toch God maar iets doen. In godsnaam!
pastoor Paul Janssen
