Het voorjaar en de zomer geven een frisse kijk op het leven. We hebben zin om er op uit te trekken, om iets nieuws te beginnen. We ontmoeten andere gelovigen en we nemen een kijkje in een kerk in een andere plaats, bijvoorbeeld in het buitenland. Soms gaan we naar een bedevaartsplaats.
We merken hoe daar het geloof gevierd wordt. We ervaren tijdens de vakanties dat ons geloof internationaal is. Universeel zoals de geloofsbelijdenis. Waar je ook gaat, je bent geen vreemde.
Wat mooi is, is dat we tijdens de vakantie even los komen van onze locatie en kijken naar de bron van ons geloof. Juist als je loskomt van je eigen locatie en van je gewoontes, leer je kijken naar waar het werkelijk om gaat, naar de bron van het leven. In het komende jaar moeten we de kansen en mogelijkheden zelf creëren. Ze komen en gaan niet vanzelf. En daar hebben we elkaar voor nodig, want alleen samen ben je geloofsgemeenschap.
Ik vond het zomaar verwoord in onderstaande tekst (|René Hornikx):
Ik geloof in een levende parochie,
waar iedereen zich thuis voelt,
waar mensen ontvangen worden als gasten,
waar men begaan is met elkaar.
Ik geloof in een levende geloofsgemeenschap,
die op zoek is naar de eenzame mens,
die de zieke aandacht geeft
en waar oudere mensen worden ondersteund.
Ik geloof in een levende gemeenschap,
waar kinderen welkom zijn
waar plaats is voor rusteloze zoekers
en waar jongeren een oase vinden van rust
even ‘pauze’ kunnen houden.
Ik geloof in een levende parochie,
die beademd wordt door de geestkracht van Jezus
en waar iedereen tegen elkaar zegt:
‘’Ik ben er voor jou’’.
Mogen wij die geloofsgemeenschap zijn in het jaar dat voor ons ligt.
Pater Titus Ikyomke
