Wat kan een mens moe zijn… Een stukje wandelen, even zitten, dan weer verder. De tijd nemen. Dat ben ik niet gewend. Ik was ooit voor een beziningsdag bij de zusters Trappistinnen in Oosterbeek. We baden de vespers mee. Ik wilde enthousiast mee doen. Maar ik merkte bij de eerste zin al: mijn tempo ligt veel hoger dan dat van de zusters. Op de rem dus!
Moe zijn is een signaal van het lichaam om op de rem te staan. Even niet alles kunnen. Ook niet niks trouwens. Moe is wat anders dan moedeloos. Eens een doos uitpakken die na de verhuizing nog staat te wachten. Of leuker: bladeren in de spullen die mijn oudste broer bracht en die nog op zolder van het ouderlijk huis lagen. Schoolrapporten, plakboeken, tekeningen. Hij had ook enkele maquettes meegenomen, die ik ooit gemaakt heb. Wonderlijk hoe goed ze – onder een dikke laag stof, dat wel – bewaard zijn gebleven: de H. Hartkerk, mijn parochiekerk in Roermond, de Rattentoren en een stadspoort van die oude vesting, de kiosk op het Munsterplein. Ooit maakte ik ook de Munsterkerk en de Christoffelkathedraal. Zouden die nog ergens zijn?
Herinneringen komen boven. Aan een fijne jeugd.
Herinneringen aan mensen, ooit ontmoet, uit het oog verloren of soms op Facebook weer gevonden. Moe zijn kan ook mooi zijn. Even tijd voor wat anders blijft liggen, voorbij gaat zonder erg. De rest kan wel even wachten…
pastoor Paul Janssen
