Iedere dinsdag assisteer ik bij de eucharistieviering van 12:30 uur in de Sint-Jan. Een mooi rustmoment op het midden van de dag. En niet alleen dat: soms is het de enige dag in de week waarop ik aan een eucharistieviering deelneem.
Afgelopen dinsdag waren er veel gelovigen. Ik telde er een kleine veertig. Inmiddels zijn het bekende gezichten en heb je het gevoel thuis te zijn in deze – overigens zeer wisselende - gemeenschap.
Toch was deze dinsdag bijzonder. Er waren twee zusters onder de gelovigen. Ursulinnen, oorspronkelijk uit Polen afkomstig. Tijdens de lunch op de plebanie mocht ik ze beter leren kennen. Zusters uit Polen die in de binnenstad komen wonen en mee willen werken aan de opbouw van de Kerk rondom de kathedraal. Dat het heel vruchtbaar kan zijn, heb ik gezien aan de aanwezigheid van de Blauwe Zusters rondom de kathedraal van Breda.
Hun aanwezigheid is noodzakelijk. In onze geseculariseerde samenleving hebben we geloofsverkondigers nodig. Niet alleen inhoudelijk, maar ook door hun uiterlijk. De zusters zijn duidelijk herkenbaar, en schromen niet getuigenis af te leggen van hun diepste overtuigingen en verlangens.
Hun aanwezigheid maakt ook duidelijk dat zij meer en meer noodzakelijk worden om de Kerk in ons land nieuw leven in te blazen. We zijn missiegebied, zoals het in de 17e en 18e eeuw heette: missio hollandica. We mogen blij en dankbaar zijn dat er religieuzen zijn die de missie in ons land willen versterken.
Moeten we het werk daarom aan hen overlaten? Ik denk het niet. Ieder van ons kan zijn steentje bijdragen aan de missie in ons land. Op de eerste plaats door vurig te bidden om roepingen tot het priesterschap, diaconaat en het religieuze leven.
René de Weerd, diaken
