“Heeft je geloof je geholpen bij je ziek zijn?” vroeg iemand. Dat is een goede vraag. Het geloof is niet alleen mijn werk, maar ook mijn leven. Een geloofscrisis zou een levenscrisis zijn. Een levenscrisis – zoals ziekte – zou een geloofscrisis teweeg kunnen brengen.
Afgelopen zaterdag, Palmpasen, ging ik voor het eerst sinds een tijd weer mee voor in de Sint Cathrien. Pater Guido Gockel, die hoofdcelebrant was, memoreerde het aan het eind van de viering: ‘Hij is er weer!’ Ik kreeg applaus. Heel bemoedigend. Fijn als je je gedragen weet door een gemeenschap. Maar ik weet ook: het omgaan met mijn ziekte is een worsteling die ik zelf moet doen.
Als vanzelf denk komen bij mij bijbelteksten boven die ontroeren en bemoedigen. Ik denk aan de worsteling van Jakob met een vreemdeling (Genesis 32, 23-33). Het blijkt God te zijn. Jacob wint, al komt hij er komt beschadigd uit. Maar hij wordt wel door God gezegend. De redemptorist Gerard Mathot heeft er een prachtig beeld van gemaakt. Het staat in het Sint Janscentrum in Den Bosch.
Of het verhaal over Elia (1 Koningen 19) die genoeg heeft van alles wat hij meemaakt en onder een bremstruik gaat liggen. Een engel stoot hem aan en zegt tot twee keer toe: “Sta op en eet”. Even later trekt Elia zich terug in een grot. God laat zich dan aan hem zien, niet in een storm of aardbeving of vuur, maar in een zacht briesje. Prachtig! God is er, ‘soms even’ zoals Huub Oosterhuis ooit schreef. Alle troubles kunnen je helemaal opslurpen en overspoelen. Maar God is er.
Dat God er is, had Hij ook al tegen Mozes gezegd bij de braamstruik die in vuur en vlam stond, maar niet verbrandde (Exodus 3, 1-6). God vertelt hem dat ‘er zijn’ zijn naam is en daarmee zijn essentie. Ik ben dankbaar dat ik dat zo ook mag voelen als een steun in de rug.
Enkele weken geleden zong ik in Deurne een passieverhaal. ik mocht de stem van Jezus vertolken, die zingt: “Mijn last is licht en mijn juk is zacht, kom naar mij wanneer je moe bent” (Matteüs 11, 28-30). Moe zijn is op dit moment het grootste probleem als gevolg van mijn ziekte. Het belemmert me aan alle kanten. Maar Jezus helpt. Hij draagt mijn last mee. Ik zag een foto van een beeld van Jan Fabre in de kathedraal van Antwerpen: ‘de man die het kruis draagt’. Hij balanceert met het kruis op de vinger van zijn uitgestrekte arm. Iedereen moet balanceren met zijn of haar kruis in het leven... Maar: mijn last is licht en mijn juk is zacht.
En zo kan ik nog veel meer voorbeelden noemen. Ik ben blij dat ik me gedragen kan voelen door mijn geloof en de geloofsgemeenschap waarvan ik deel uitmaak. Daarvoor zou ík willen applaudisseren.
Pastoor Paul Janssen
