Soms maak je ineens iets mee wat je versteld doet staan, wat je niet had verwacht. Soms gebeurt er ineens iets waar je heel blij van wordt of wat een hele dag positief kan kleuren.
Zoiets gebeurde mij afgelopen week. Op het nieuws en op verschillende socials kwamen er verhalen over het bijzondere verschijnsel “ijshaar”. Door de juiste temperatuur, wind, luchtvochtigheid etc. kan het voorkomen dat er flinterdunne ijsdraadjes worden gevormd op de grond of aan bomen en struiken die er uitzien als (engelen)haar. Fragiele ijselementen die prachtige vormen aannemen en in het licht of de mist zo uit de film Frozen lijken te komen. Bijna net echt, zo mooi.
Na het horen over dit fenomeen en het zien van prachtige foto’s heb ik bij de wandelingen door het bos goed gekeken of dit ergens te zien was. Niets.
Op een ochtend zag ik naast de auto iets wits liggen, ik dacht gelijk aan zwerfvuil en wilde het in de kliko gooien. Toen ik het van dichtbij bekeek, bleek het ijshaar te zijn! Een bolletje ingenieus gesponnen bijna lichtdoorlatende draden. En het lag er gewoon zomaar, op een niet bijzondere plek in alle pracht onbeduidend onopvallend te liggen.
Ik heb er geprobeerd een foto van te maken. Waarop de schoonheid niet tot z’n recht kwam.
Dit kleine plukje ijshaar wees mij er op dat God werkelijk altijd en overal te vinden is. Het zien van zoiets bijzonders wat in de schepping voorkomt, geeft een mistige dag een gouden glans.
Je staat er soms ineens weer versteld van hoe iets kleins je kan aanzetten om met goede moed en hoop je weg te vervolgen.
Pastoraal werker Johanneke Bosman
