Regelmatig krijg ik te horen: “In wat voor een wereld leven we tegenwoordig?” Mensen zijn onrustig door alles wat er in de wereld gebeurt. Ze maken zich zorgen over de oorlog die veel ellende en onzekerheid met zich mee brengt. Ze vragen zich in gemoede af hoe en of ze de winter wel door zullen komen, nu het leven op allerlei manieren duurder en onvoorspelbaar aan het worden is. En kerkelijke mensen worstelen daar bovenop met de vraag of het geloof nog wel toekomst heeft. Hebben ze dan voor niets geloofd? Is het geloof en de Kerk dan zonder betekenis geweest? Ik kan me die vragen levendig voorstellen; ze maken ook deel uit van mijn eigen leven.
Maar ineens is er dan een uitzending van de BBC, die een dag lang besteedt aan de uitvaart van hun koningin, Elisabeth II. Wat een pracht en praal. Maar eerlijk gezegd vond ik dat niet het belangrijkste. Wat me echt goed heeft gedaan was het geloofsgetuigenis dat de anglicaanse Kerk gaf over de zin van het leven. Zeer duidelijk lieten ze horen dat het leven een vervolg heeft aan de andere kant van de dood. God heeft de mens lief tot voorbij de dood, of je nou koningin bent of gewoon een man in de straat. Er werd hóóp gegeven in die uitvaart. Die hoop delen wij met de Kerk van Engeland.
Als je die hoop durft toe te laten in je eigen leven, dan zijn daarmee de zorgen om deze tijd niet opgelost, maar ze krijgen wel een andere kleur. Wat er ook gebeurt, je mag weten dat deze wereld met al zijn mensen geliefd is. God houdt van al zijn schepselen.
Hij houdt dus ook van jóu! Is dat een dooddoenertje? Nee! Want de liefde van God moet wel zichtbaar gemaakt worden; en dat is jouw en mijn taak. Dienstbaar zijn aan anderen, zo werd er gezegd bij de uitvaart van Elisabeth, was haar kenmerk. Het zou het kenmerk van elk van ons moeten zijn.
En als dan ooit je eigen einde komt, wat is er dan mooier dan in een kerkelijke afscheidsdienst te laten horen dat er Iemand op je wacht aan de andere kant van de dood: God. Hij wacht op jou.
Jan Schepers, em.pastor
