“C’est la vie”, zo zong Claude, onze Nederlandse vertegenwoordiger bij het Songfestival. “C’est la vie...” Zo is het leven… Doorgaans zeg je dit als er iets gebeurt waaraan je niets kunt doen. Er klinkt teleurstelling in door en berusting. Maar zo bedoelt Claude het niet. Zijn moeder gaf hem mee om het positieve te zien in de dingen die je meemaakt. Er gebeuren “soms dingen die je niet in de hand hebt. En dat je daardoor van slag kan raken, maar dat je dan moet beseffen dat er zoveel andere dingen zijn die wèl goed gaan. Dus hup, schouders eronder en denken: c’est la vie, zo is het leven.” En dat straalt hij ook uit.
De winnaar van het Songfestival, JJ uit Oostenrijk, zong een lied met een droeviger ondertoon. “Wasted love” gaat over de gevoelens die onbeantwoorde liefde oproepen, een bootje dat steeds verder wegdrijft, een oceaan waarin je kunt verdrinken. Maar hij zingt ook: “Ik drijf helemaal alleen. Toch klamp ik me vast aan de hoop.”
Beide songs houden me bezig. Vanwege mijn eigen leven dat door ziekzijn toch op z’n kop staat. Maar ook vanwege wat er gebeurt dichtbij en ver weg.
Ik moet denken aan Jeffrey en Emma die verdronken in de wanhoop van hun vader. Voor hen en hun familie geen “C’est la vie…” meer, nooit meer. Alleen maar de vraag: waarom?
Ik denk aan kinderen die omkomen in zoveel oorlogen, of onderweg van het ene naar het andere land, waarvan de meeste niet eens in het nieuws komen. De situatie in Gaza is niet om aan te zien, maar we mogen niet wegkijken. Wat gebeurt kan niet, mag niet. Waar is de menselijkheid tussen alle verbittering wederzijds? Een streep in het zand is iets anders dan een rode lijn. De pastoor in Gaza blijft zich ondertussen inzetten waar hij kan. “We proberen elke keer de kracht te vinden die we niet meer hebben, de kinderen te laten spelen, ze te laten zingen en het weinige dat we hebben aan hen te geven,” zegt hij.
“C’est la vie…” Zouden moeders dat in oorlogsgebieden tegen hun kinderen zeggen? Misschien wel, omdat ze alleen nog kunnen leven als ze blijven hopen op een toekomst ergens ver weg die mooi en goed en hartelijk is.
Als wij dat maar niet zeggen: “C’est la vie…” Oorlog en terrorisme mogen nooit normaal worden. Zo is het leven niet… nooit. Maar we kunnen wel, met de beperkte mogelijkheden die we hebben, ons inzetten voor vrede; oproepen tot menselijkheid, vrede en verantwoordelijkheid; ons vastklampen aan hoop en die uitstralen. Zo zou het leven moeten zijn.
pastoor Paul Janssen
