“Het was ook voor ons een hele fijne ervaring en we hebben jullie bedevaart ondersteund door ons gebed en we hebben echt met jullie meegeleefd. Het was heel bijzonder. Ook voor ons.” Zo liet een van de zusters Birgittinessen uit Uden mij weten. We sloten afgelopen dinsdag onze bedevaart naar Onze Lieve Vrouwe ter Linde en het Wonderkruis af met het rozenkransgebed in de kloosterkerk.
De Birgittinessen leven in een ‘slot’, achter gesloten deuren dus. Ik had daarom de bedevaartgangers tevoren even ingeseind dat zie niet moesten denken dat er niemand in de kerk was. De zusters zitten boven op het koor. Je hoort ze wel, maar ziet ze niet. Ik was dan ook blij om hun reactie op ons initiatief te horen.
Die hele dag zag ik alleen maar stralende gezichten. We werden bijzonder gastvrij ontvangen bij museum Krona, waar de medewerkers alle moeite hadden gedaan om het originele beeld van Maria ter Linde en het Wonderkruis dat afkomstig is uit de Sint Cathrien fraai te presenteren. Heel bijzonder om daar te bidden. Dat hadden ze in het museum nog niet eerder meegemaakt.
Ook de deuren van de Kruisherenkapel stonden gastvrij open. Attente vrijwilligers zorgden dat wij op een stemmige manier eucharistie konden vieren. Ik meen dat zelfs de vertegenwoordigers van de pers langer bleven hangen dan zij zich aanvankelijk hadden voorgenomen. Dat kan ook niet anders met de stralende gezichten van de deelnemers, het ontroerende gebed, de mooie zang.
In het Udense Parochiecentrum werden we hartelijk ontvangen. Soep, koffie en thee smaakten heerlijk.
Langs de route keken mensen nieuwsgierig naar de groep die langs liep met een motor en vlaggendrager voorop en een vlag achteraan. Enkele Poolse voorbijgangers staken hun duim op. Enkele Italianen toeterden lachend toen de motor maar liefst twee rondjes rond de rotonde reed.
Toen besefte ik dat zo’n bedevaart met rond de twintig enthousiaste mensen uitstraalt naar heel wat meer mensen, die allemaal met ons mee straalden. Dar krijg ik dan weer een glimlach van om mijn mond.
pastoor Paul Janssen