De aanbidding van het Allerheiligste is een echt Rooms-katholieke devotionele praktijk. Katholieker kan bijna niet. Dat kan ook bijna niet anders, omdat de Kerk altijd heeft benadrukt, en in het bijzonder tijdens het Tweede Vaticaans Concilie (1962-65), dat de eucharistie bron en hoogtepunt is van het kerkelijk leven.
Wat daarmee wordt bedoeld kun je duidelijk maken aan de uitdrukking Lichaam van Christus. Tijdens de eucharistieviering verandert het brood in het Lichaam van Christus. Dat bevestigen wij wanneer we de H. Communie ontvangen. De Kerk gebruikt hiervoor de uitdrukking realis praesentia, de werkelijke aanwezigheid. We krijgen niet zomaar een stukje brood, een hostie, maar Christus zelf schenkt zichzelf aan ons. Hij is de bron van ons leven en de gemeenschap die in zijn Naam samen is gekomen.
Zo is de eucharistie ook het sacrament van de eenheid. Allen die deelhebben aan het sacrament waarin Christus werkelijk aanwezig is, worden door diezelfde Christus tot één enige kudde gemaakt, waarvan Hij de goede herder is. De eenheid komt daarom tot volledige uitdrukking bij het ter communie gaan, en alleen daar.
Daar komen we bij de volgende betekenis van Lichaam van Christus. De Kerk wordt ook het Lichaam van Christus genoemd. Het gaat hier om de wereldkerk, en niet om een lokale gemeenschap. Zoals Christus zijn apostelen heeft uitgezonden naar alle vier de windstreken om het evangelie te verkondigen, brengt Hij alle gelovigen van de wereld samen in dat ene sacrament van de eenheid. De Kerk is altijd groter dan de lokale gemeenschap. De Kerk is altijd groter dan onze eigen cultuur of onze eigen opvattingen. Dat komt omdat de Kerk niet van ons is, maar van Christus. Hij is de bron. Als persoon, gemeenschap én als Kerk zijn wij aan Hem dienstbaar.
Deze dienstbaarheid wordt zichtbaar in de aanbidding van het Allerheiligste. In de aanbidding onderwerpt men zich, zonder enige reserve, aan Christus. Het is een fundamentele daad van het geloof. In zijn werkelijke aanwezigheid in het sacrament worden we opgeroepen Hem te volgen, en ons leven te zien als een offergave aan God en zijn Kerk. Zo wordt Hij, in zijn werkelijke aanwezigheid onder ons, bron en hoogtepunt van ons leven.
diaken René de Weerd
