Paus Franciscus was voor mij een bemoedigende kerkleider. Een bestuurder, maar vooral een pastor, met aandacht voor de kleine en kwetsbare mensen, voor de schepping ook. Wie zorgt voor de schepping, zorgt voor mensen; wie aandacht heeft voor de mens, gaat anders met de aarde om. Hoe vaak riep hij tot vrede op als een roepende in de woestijn. Maar hij bleef roepen en hopen.
Drie beelden komen bij mij op als ik over Franciscus nadenk:
Het eerste is hoe hij op het balkon van de Sint Pieter verscheen toen hij net als paus gekozen werd. Zijn eerste woorden waren: 'goede avond!' Gewone woorden, maar de werden zo bijzonder omdat een paus ze uitsprak. Hij legde meteen contact met de mensen op het plein, met iedereen aan de buis.
Het tweede beeld is de man in het wit, alleen op het donkere Sint Pietersplein, om te bidden voor een einde aan de coronapandemie. Dat ontroerde mij.
En tenslotte zijn eindakkoord: wederom op het bordes van de Sint Pieter op Eerste Paasdag, kwetsbaar, ziek - herstellend dachten, hoopten we. Met al zijn kracht wenste hij iedereen Zalig Pasen toe. Zijn zegen Urbi et Orbi was zijn laatste. Een uitroepteken op zijn leven.
Niemand had verwacht dat paus Franciscus zo kort daarna zou sterven. In de kerk vertelde ik het aan iemand, die het nog niet gehoord had. Die reageerde met: "Prachtig!" Een wonderlijk antwoord, maar zij bedoelde dat het prachtig was hoe zijn leven afgerond was en nog wel op Tweede Paasdag, het feest van de Verrijzenis.
pastoor Paul Janssen
Heer, geef paus Franciscus
de eeuwige rust.
En het eeuwige licht
verlichte hem.
Dat hij mag rusten
in vrede.
Amen.
