Deze week was de Sint-Jan in het nieuws. Er worden meer kaarsjes aangestoken bij de Zoete Moeder. Er werd een link gelegd met de verschuivingen in de geopolitiek: Amerika gaat met Rusland over de hoofden van de Oekraïne, de NATO en Europa even een oplossing vinden voor de ‘speciale militaire operatie’, zoals Poetin de oorlog in de Oekraïne eufemistisch noemt. Betekent dit een opmaat tot een volgende oorlog? Het is een vraag die de mensen bezighoudt, merk ik ook in gesprekken.
Je hoort teleurgestelde gelovigen wel eens zeggen: "Er moet weer oorlog komen, dan vinden de mensen wel weer de weg naar de kerk". Om eerlijk te zijn vind ik dit geen gelukkige uitspraak. Op de eerste plaats omdat je geen enkele natie of volk een oorlog toewenst. Op de tweede plaats omdat als de enige motor van de kerkgang de oorlog is, die motor zonder brandstof weer zal uitvallen.
De mensen zijn welkom om een kaarsje op te steken, ook al is dit meer een uitdrukking van ongerustheid en angst dan van een doorleefd geloof. Houvast zoeken in tijden van onzekerheid is een zeer menselijke eigenschap. Voor gelovigen en niet-gelovigen.
Van de andere kant: waar staan wij in deze tijd van onzekerheid? Waar zoeken wij houvast? Blijft het bij praten, blijft het bij het opsteken van een kaarsje, of gaat ons geloof verder en dieper? Christenen zijn pelgrims van hoop. Een hoop die alle onzekerheid en angst overwint. Een hoop die vrede brengt, ook in tijden van onzekerheid en oorlog. Paus Franciscus heeft ons uitgenodigd die hoop te herontdekken. Een uitdaging in moeilijke tijden.
René de Weerd, diaken
