Mijn peettante, tante Truus, zus van mijn moeder, verloor van de ene minuut op de andere haar man, oom Johan, broer van mijn vader. Bij de 'grove' (twents voor de koffiemaaltijd na de uitvaart) zei tante Truus tegen mij: "Jan, ik kan niet meer bidden, want O.L. Heer heeft me lelijk in de steek gelaten". Ik heb toen gezegd: "Tante Truus, dan bidt u voorlopig maar eens niet". Ik kon me voorstellen wat ze doormaakte; het stormde in haar leven en ze had de steun van God gemist.
Storm in het leven komt vaak voor. Als je in een huwelijkscrisis zit, die misschien wél of misschien níet op een scheiding uitloopt, dan is er zware storm. Als er iets is met je kind - ziekte of problemen op school - dan stormt het in je leven. Als je werkeloos dreigt te worden of ontslagen, dan ook is er zware storm.
Samen zaten we het afgelopen anderhalf jaar in een wereldwijde storm en waar zijn we naartoe gewaaid?
Komende zondag wordt in de evangelielezing verteld over de apostelen, die in een bootje het verraderlijke water van een meer opvaren; Jezus is ook aan boord en ligt te slapen. Er steekt een enorme storm op en de apostelen gillen het uit van angst. En Jezus ligt te slapen. "Hé Jezus", roepen ze, "word eens wakker; we gaan er bijna aan; doe eens iets." Ze voelen zich door Jezus en dus door God in de steek gelaten.
Die storm van de apostelen staat symbool voor elke storm in ons eigen leven. Vaak zeggen mensen: "ik geloof niet meer, want God steekt toch geen hand uit om me te helpen; op Hem hun je ook geen staat maken".
Maar wat gebeurt er in de boot? Jezus staat op en vraagt zijn leerlingen: "Waarom zijn jullie zo bang; waarom heb je zo weinig vertrouwen?" Dan brengt hij de storm tot bedaren. En de apostelen bleven zitten met de vraag: waarom durfden wij niet te vertrouwen op God? Sinds Mozes had God zich immers al laten kennen als "IK ben er voor jou, wat er ook gebeurt".
Mijn tante Truus heeft haar man lang overleefd. Ze heeft nog veel gebeden, want ze ontdekte dat God juist ín de storm bij haar was.
En hoe zit dat met u/jou? Durf je er op te vertrouwen dat God juist in de storm van je leven bij je is? Durven wij als geloofsgemeenschap erop te vertrouwen dat er altijd een onzichtbaar steuntje in de rug zal zijn, ook al zijn we bang voor de toekomst van de parochie?
Heb het lef om te vertrouwen; daar komt het op aan!
Jan Schepers, emeritus pastor.
