Beste mede-parochianen,
Een nieuwjaar waarvan we niet precies weten, wat er op ons af komt. We gaan allemaal één of twee prikjes krijgen en dan zou het leed geleden moeten zijn. We hopen en bidden dat het inderdaad zo mag gaan, maar we zullen er nog wel een tijdje mee bezig zijn. Grote vragen worden inmiddels tot in de media breed uitgemeten. “Wie eerst?” “Wat is ethisch verantwoord?” Zelfs welk land krijgt het meeste?” En wie vist dan achter het net?
Enige maanden terug werd er nog gedacht over een nieuw normaal. In het verleden hebben echter noch de pest, noch de Spaanse griep tot een nieuw normaal geleidt. Wat kunnen we echter leren in een crisis? Niet zoveel. Het is nodig terug te blikken, te reflecteren. Meestal leer je pas achteraf, door te zien waar verbetering mogelijk is. Tijdens de crisis zelf, is de mens van nature teveel bezig met overleven. En laten we eerlijk zijn, vaak laten we ons leven door de waan van de dag, de drukte, de overstelpende hoeveelheid informatie en misschien nog meer.
Terwijl ik dit schrijf zijn de Drie Koningen op de terugweg naar thuis, maar … via andere wegen. Zij hadden de gelegenheid te baat genomen om te zoeken naar het nieuwe; de nieuwe Koning. Een ster waren zij gevolgd en ze zullen waarschijnlijk voor gek versleten zijn. Wat een anticlimax om dan een Kind van armoedzaaiers in een kribbe bij de beesten te vinden en niet in het paleis van een overigens valse koning. Maar dat niet alleen. Zij mochten horen van de herders over engelen, die zongen van een Redder. Zij begrepen, dat de ster hen precies naar die stal had geleid. Dat hoop en vertrouwen, zelfs geloof, mag worden gevonden tussen gewone mensen, daar waar liefde en gerechtigheid, vrede brengen. Vanuit dat inzicht boden zij het Kind hun geschenken aan en aanbaden het, want uiteindelijk was dit niet een gewoon kind, maar juist het Kind dat ons zicht biedt op het goddelijke en God zelf. Hij, God die mens werd om ons, was dus het onbestemde dat zij zochten.
Als wij zoeken naar een nieuw evenwicht, een nieuw normaal, mogen wij eveneens vertrekken vanaf die kribbe met het Christuskind in ons hart en geheugen om nieuwe wegen te gaan. Wegen waar het vooral gaat om de menselijkheid en medemenselijkheid. Dat waarvoor Jezus op aarde kwam. Niet te beroerd om offers te brengen. Hij gaf immers zijn leven. Niet alleen aan het kruis, maar zijn hele leven lang gaf Hij zich weg. Het heil ligt niet bij het ik. Wij worden pas volwaardig mens als we deel uitmaken van een ‘wij’.
Als parochie mogen wij eveneens zoeken naar nieuwe wegen om die Blijde Boodschap van de God die liefde is, uit te dragen in de wereld van vandaag, door te dienen, te getuigen en plaats te bieden in onze gemeenschappen. Pastores en bestuur buigen zich dezer dagen over een herijking van het ons beleid dienaangaande. Noem het goede voornemens.
Mogen wij vol moed en vertrouwen het nieuwe jaar ingaan. En laat ons leven in verbondenheid met onze dierbaren en naasten, vooral door naaste te zijn. Laat ons gebed zijn met hen, die het thans zwaar te verduren hebben, in de gezondheidszorg en zij die zich inzetten voor veiligheid en welzijn, maar ook zij die met lede ogen moeten aanzien hoe hun werk en levensonderhoud in gevaar zijn. En niet te vergeten, zij die ziek zijn of rouw ervaren. Help elkaar waar mogelijk, al is het maar door een vriendelijk woord of even tijd te maken voor een ander.
Pastores en bestuur wensen u een gezegend jaar!
Embregt Wever
