We horen zondag in het evangelie: Johannes de Doper preekte een ‘doopsel van bekering’. Hij vroeg zijn toehoorders om een nieuw begin te maken in hun leven. Ze moesten zich bewust worden van heel veel egoïsme en dan een besluit nemen om het voortaan anders te doen. Dan volgde een mooie symbolische handeling: kopje onder in de Jordaan en als een nieuwe mens daaruit opstaan. Zou dat ook iets kunnen zijn voor u en voor mij?
Velen zullen dan zeggen: nee, bij mij hoeft dat niet. Ik ben gedoopt, ik ben christen en hoor bij een kerk. Een aantal jaren geleden gingen er wat enthousiaste predikers langs de deuren met de boodschap dat we ons moesten bekeren. Op veel deuren werd toen een sticker geplakt: “We zijn al bekeerd.” Het betekende zoveel als: val mij niet lastig.
Maar de jaarlijks terugkerende Adventstijd is toch bedoeld om ons lastig te vallen met de vraag: ben ik al helemaal bekeerd? Wat is de diepste keuze in mijn leven? Gaat het mij om succes, genieten van alle mooie dingen van het leven? Dat is niet per se verkeerd. Maar belangrijker is het voor ons om God een plaats te geven in ons leven en om niemand uit te sluiten van onze liefde. Naar welke kant slaat de weegschaal uit?
Het klinkt wel aardig als mensen zeggen: “Bidden is goed op zijn tijd en aandacht voor de medemens ook. Maar al dat overdrevene dat hoeft voor mij niet.” Dus kiezen we dan maar voor middelmatigheid. Maar schrik dan niet van het woord van Jezus in het boek van de Openbaring (3,15-17): “Was u maar koud of warm, maar nu u lauw bent zal Ik u uitspuwen. U beseft niet hoe armzalig u bent.” Sint Paulus is er bezorgd over dat we als christenen niet zomaar stil staan. Zo lezen wij in Filippenzen 1:9 “En dit is mijn bede: moge uw liefde steeds rijker worden aan inzicht en fijngevoeligheid.”
Groeien in fijngevoeligheid en daarnaar handelen, dat is een vorm van groeiende bekering. Bent u al helemaal bekeerd? Ik nog niet.
Pater Leo van der Klaauw
