"Als ik iets voor iemand doen kan, ben ik gelukkig”
Maar liefst vier parochianen kregen afgelopen week een lintje voor hun vrijwilligerswerk. In deze nieuwsbrief besteden we daar uitgebreid aandacht aan.
Voor Koos van de Ven (81) had het niet per se gehoeven, zo’n lintje. Natuurlijk is de waardering fijn, maar daar doet ze het niet voor. Ze vindt het gewoon fijn als ze kan helpen.
Ze is de middelste in het gezin van 11 kinderen. Drie meiden en twee jongens boven haar én onder haar. Iedereen in de familie weet dat Koos het wel even regelt. Ze is natuurlijk ook een organisatietalent. En van stilzitten houdt ze al helemaal niet.
Direct na de MULO ging Koos aan het werk. Ze kwam bij Van der Dussen terecht in Empel, waar ze 24 jaar werkte. ’s Morgens hielp ze een kind zijn of haar spaarpotje te legen en ’s middags verkocht ze een hypotheek. In de tussentijd paste ze nog wel eens op de kinderen van Van der Dussen, of hielp ze met de was. Want een helpende hand uitsteken, dat kan Koos wel.
Repeteren
Bij de parochie was er 22 jaar geleden behoefte aan iemand die een uur kon helpen met de boekhouding. Al snel werd duidelijk dat Koos meer kon. In die tijd was ze ook vrijwilligster bij Mariaoord en deed ze daar onder andere de liederentafel. Want zingen: dat kan ze wel. En ook liedjes maken en gedichten. Als er iemand jarig is, bellen de broers en zussen al: wanneer mogen we komen repeteren. Ze gaan er gewoon vanuit dat Koos wel een lied op papier zet voor de jarige.
Ze zette het gelegenheidskoor op in onze parochie, hielp twintig jaar mee met de avondwake en regelt nu de uitvaarten en de doopvoorbereiding nog. In haar vrije tijd is ze mantelzorger en dan heeft ze ook nog vier kleinkinderen. Die weten inmiddels dat ze – als ze zien dat oma met een schuin oog naar de vieze ramen kijkt – alleen maar heel lief hoeven te zeggen: er is niemand die zo goed ramen kan zemen als oma. En hop, dan pakt Koos de zeem weer. Want als ze iets voor iemand kan doen, is ze nu eenmaal gelukkig.
Een bewogen leven
Het leven van broeder Marinus van den Luytgaarde kende vele hobbels. Amper 1,5 jaar oud werd hij uit huis geplaatst, omdat zijn moeder niet meer voor haar kinderen kon zorgen. Hij groeide op in Den Haag, maakte er de oorlog mee en het was ook daar dat hij het ongeluk kreeg wat de rest van zijn leven zou bepalen.
Hij mocht bij de welpen, op woensdagmiddag werd er een spel gespeeld. Samen met andere kinderen was hij op de zolder en niemand wist dat die oude planken zo verrot waren. Hij viel naar beneden, met twee kinderen bovenop hem, lag drie weken in coma en moest een half jaar plat.
Goede mensen
Het letsel was dusdanig dat hij niet meer meekon in de klas. Een pleeggezin in Overijssel ontfermde zich over hem, maar zijn ontwikkeling stagneerde. Toch kwamen er ook goede mensen in zijn leven, die hem op het juiste pad zetten. Zo kwam broeder Marinus bij Unox te werken. Het was niet makkelijk, want hij had door zijn val ook narcolepsie ontwikkeld, waardoor hij zo maar in slaap kon vallen. Zelf zegt hij dat het een kruis is, wat hij altijd heeft gedragen.
Coudewater
Na dertig jaar bij Unox, werd broeder Marinus ziek en kwam hij op Coudewater terecht. Als vrijwilliger kwam hij te werken in de kapel als koster. Na tien jaar stapte hij over naar de Annakerk in Hintham. Het bevalt hem goed. Dienstbaar zijn in de gemeente, dat doet hij graag.
Het lintje had hij niet verwacht. Het was een grote verrassing. Als hij terugkijkt naar de oorlogsjaren, dat er niemand naast hem was, dat hij niemand kende, ook zijn eigen familie niet, dan was het niet altijd gemakkelijk. Maar een ongehuwd iemand dient zijn leven in te richten zoals God het behaagt. En dat doet hij. Met af en toe een grapje, want humor maakt alles draaglijker.
Verschillende rollen
Afgelopen dinsdag werd er een dienst opgedragen aan broeder Marinus. Marc Benninga sprak namens het bestuur de volgende woorden: "Gister, tijdens de Lintjesregen van 2021, werd u enorm verrast door het bezoek van de burgemeester die bij u thuis kwam. Roweno Heijmans, de familie Breuer, leden van het pastorale team en vele anderen hadden lang geheim gehouden dat u gedecoreerd zou worden tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau.
U bent actief geweest in veel verschillende rollen in veel verschillende kerken in vele jaren lang. In rollen als koster, misdienaar, voorbidder en voorganger in de kerken en kapellen van Coudewater, deze Annakerk, de Landelinuskerk te Empel en de voormalige Moeder Theresazaal en Heilige Hartenkerk.
Namens het bestuur van de parochie Maria feliciteer ik u van harte met deze bijzondere gebeurtenis. Wij zijn dankbaar voor uw inzet in al die jaren. Ik hoop dat u in goede gezondheid de Kerk nog lang mag dienen en Koningsdag nog vele jaren als gedecoreerde mag vieren."
“Lintje op één voorwaarde”
Francien van den Heuvel (64) moest het lang geheim houden voor haar man Gerard Aarts (68). Was het bijna gelukt, zei hij dat hij ineens op maandagmorgen even iets weg moest brengen. Nee, zei ze streng, dat kan niet.
Bij Gerard zelf ging er in de dagen erna een lampje branden. Normaal gesproken was Francien niet zo streng. Zou het zo kunnen zijn dat er misschien een lintje aan zat te komen? Maar wat beiden niet wisten, was dat er niet één, maar twee lintjes onderweg waren.
Zowel Francien als Gerard hebben jarenlang vrijwilligerswerk gedaan – en doen dat nog steeds. Francien was zelfs nog maar acht, toen ze het parochieblad ging rondbrengen. Gerard begon op 18-jarige leeftijd als jeugdleider bij Concordia en ging later (zoals dat gaat bij vrijwilligerswerk) steeds meer doen.
Indrukwekkend
De lijst is inmiddels behoorlijk indrukwekkend. Zo doet Gerard de administratie van de kerkbijdrage, de administratie van de Willibrordkerk, is hij koster en verwerkt hij de begrafenisadministratie. Alsof dat nog niet genoeg is, doet Gerard al 18 jaar ook de ledenadministratie van de Vereniging Gouden-Kruisdragers Vierdaagse, waar Francien trouwens penningmeester van is. En verder is hij 25 jaar voorzitter van de bridgeclub Magna Charta in Vught en is hij penningmeester bij het district Maasland en Meierij, waarbij 51 bridgeverenigingen ondersteund worden. We kunnen ons voorstellen dat de koning dacht: dat verdient wel een lintje.
Francien doet niet onder voor haar man. Op haar dertiende werd ze lid van de wandelclub. Een jaar later was ze al hulpleidster van de jeugd, op haar zestiende de leidster en op haar achttiende werd ze secretaris. Sinds 1986 zit ze bij de wandelvereniging van de ’s-Hertogenbossche Vierdaagse en tegelijkertijd werd ze penningmeester van de Wandelkring Noord-Brabant. Ook zette ze het 55 pluswandelen op en werd ze in 1998 dus penningmeester bij de Vereniging Gouden-Kruisdragers Vierdaagse.
Proefschrift
En nee, dat is niet alles. Twintig jaar lang verzorgde ze voor de Willibrordkerk de doopvoorbereiding, was ze lector en zette ze koffie. In 2010 werd ze actief bij de Katholieke Vereniging voor EHBO ’s-Hertogenbosch en sinds 2018 is ze daar penningmeester. Nu is ze druk in de vaccinatiestraat. In september begint ze in de werkgroep Water en Landschap, wat een goede aanvulling is op haar proefschrift, aangezien ze aan het promoveren is.
Maar ja, Francien en Gerard hebben gewoon veel energie. En ja, er zijn helaas geen kinderen gekomen. Daardoor hadden ze meer tijd. En bovendien is het gewoon leuk, de contacten met andere mensen.
Voorwaarde
Afgelopen week was het wel even spannend, want Gerard had altijd gezegd dat hij op één voorwaarde open zou staan voor een lintje: als ze er allebei één kregen. Gelukkig zag de koning dat ook in.
Marc Benninga besluit: "De samenleving kan niet zonder vrijwilligers, zij zijn het cement van deze samenleving. Zij zijn geroepen om te dienen, en in het geval van broeder Marinus, om God te dienen. Daar zijn we dankbaar voor. Namens het bestuur, nogmaals gefeliciteerd!
